Wonderlijk weer

Of je nou klimaatdrammer bent of klimaatscepticus, dat Zeus een beetje chagrijnig is de laatste tijd kan toch niemand ontgaan zijn. Voor de derde keer in nog geen anderhalf jaar sloeg deze stormgod ook in onze Aude-vallei weer toe, met een stortvloed aan hemelwater en een furieuze rivier. Gloria, noemde hij zijn daad dit keer. Humor heeft ie wel.

De ‘Aude‘ bleef maar stijgen tot wel dertien keer haar oorspronkelijke volume, denderde onbehouwen onder de eeuwenoude brug van ons vestingdorpje door en nam in haar razernij betonnen hekwerken, vuilniscontainers, buitenmeubilair en losgerukte bomen mee. Ver buiten haar oevers zette zij straten onder water en stroomde onbeschaamd de lagergelegen woningen binnen. 

Twee dagen lang was ‘code rouge’ van kracht met het advies binnen te blijven en de informatiekanalen te volgen. De departementale hoofdweg dat ons dorp verbindt met de rest van de wereld werd naar beide kanten toe afgesloten, we konden nergens meer heen. Een soort onheilspellende opwinding nam bezit van de dag. Met kaplaarzen aan, helm op het hoofd en zeis over de schouder moest het territorium tegen de boze goden worden verdedigd en het kroost in veiligheid gebracht. Tenminste, zo verbeelde ik mij het rampenplan wat theatraal.

Al vroeg stak ik de houtkachels aan en zette overal kaarsen neer om een warm en geborgen onderkomen te creëren en een langdurige stroomuitval voor te zijn. Echtgenoot waagde zich manhaftig, zonder helm en zeis, maar met pet en hark in de stortbui om alsnog de vergeten herfstblaadje uit de goot te trekken. Nu kon het dakwater, dat als een waterval over de gehele lengte van het huis omlaag klaterde, weer enigszins gestructureerd naar het riool stromen. De alle-hens-aan-dekstemming bleek voor ons wat overdreven, ondanks de vijf emmertjes water die ik uit de kelder moest dweilden. De lager gelegen woningen, campings en bedrijven, die alles net weer voor elkaar hadden na de laatste overstroming, waren er daarentegen zuurder aan toe.

Nadat Zeus als eindsignaal nog wat donder en bliksem omlaag slingerde is de Aude inmiddels weer tot normale proporties geslonken. De enorme schade wordt in kaart gebracht en de gedupeerden likken hun wonden. De oppergod heeft gesproken. Nu wij mensen de signalen van zijn vogels niet meer begrijpen en vergeten naar het ruisen van de eiken te luisteren, is zijn communicatie wat minder subtiel geworden. Hij smijt met regen waar sneeuw zou moeten vallen, met droogte waar regen gewenst is en met lente waar het nog volop winter is. Dit weekend stijgt het kwik hier tot ruim boven de 20 graden.

Die goeie god heeft ook zo zijn zachte kanten.