Wraak van het winkelcentrum

Een pleister. Ik zit hier verdomme naar een pleister te staren. Het verlepte ding plakt net genoeg om aan de witte muur te blijven bungelen. Het gebeurt vaker, maar het went niet. Zelfs als die pleister van me af wordt gehaald, de plek van het smet grondig wordt gereinigd, dan nog blijft dat achteloze ranzige stuk elastiek mij bezoedelen. Het opgedroogde bloed maakt een bruine cirkel zichtbaar op de buitenzijde. Het is verdomme niet eens geometrisch. En dan ’s nachts! Ingebroken! Mijn ramen werden ingeslagen en een groepje jongeren sloop zo heimelijk naar binnen als mijn alarmsignalen toestonden. Maar bij mij valt niets te halen. Dus sloopten ze mijn banken. Pisten in de plantenbak. Stookten een vuurtje in de prullenbak. En waar bleef de beveiliging? De nachtwaker durfde niet. De politie kwam te laat door een rel elders. Door hun onderbezetting kregen mijn kleine probleempjes geen prioriteit.

Overdag is het echter geen haar beter. Er zijn meer mensen en ieder heeft zijn oordeel klaar. Mensen zijn mondig. Ze vinden veel en zeggen alles. Behalve als ze iemand aan moeten spreken op het gedrag. Een verliefd stelletje drukt een peuk uit en plakt het kauwgum onder mijn meubilair. Krijsende kinderen. Een onschuldige kleuter smeert snot op mijn interieur. Hoge hakken met ijzige punten beschadigen mijn marmeren vloeren. Bejaarden houden driebaansbreed rollatorraces en schuifelwedstrijden, maar het is teveel moeite om de wikkels van de Haagsche Hopjes in mijn prullenbak te deponeren. Er worden zelfs hele kinderen achtergelaten door proletarische moeders. Ik ben geen babysitter en al helemaal geen agent. Maar dit gaat te ver.

Ik zou voor eigen rechter moeten spelen. Ik heet een winkelcentrum, maar ik sta aan de zijlijn. Iedereen weet het beter en roept om het hardst wat er moet gebeuren. Maar terwijl zij staan te bekken, doet mijn verval zijn intrede. Ik heb een opknapbeurt nodig. En iemand die mijn plan steunt. Dan zal ik ze eens verrassen.

Ik heb plannen ingediend voor zelfreinigende kattenbakvloeren, met luiken die openklappen en zich met de korrels en al van het vuil ontdoen. Ik wil een lunapark zijn, met spontane hindernissen om bejaarden en kinderwagens te weren. Ik wil labyrinten met geheime valgaten om alle verdwaalde peuters in een geluidsdichte ruimte te verzamelen tot pap of mam de koter komt ophalen. Sprinklerinstallatie? Nee. Ik moet aan bluskanonnen komen om de vuurstokers terug te pakken. Valhekken en tralies tegen vandalen, met grote zwaailichten en flitsinstallaties. Aan energiebesparing doe ik niet, tenzij ik hamsterwielen krijg om relschoppers eens te laten zien wat zware taakstraffen zijn.

Ja! Dat wil ik verdomme! En wel nu! Geen pleister kan mijn wonden meer helen, nieuw of tweedehands. Ik wil gewoon keiharde actie. Een grondige schoonmaak. Een frisse start. Maar hier sta ik maar. En ik kijk ernaar. Ik ben een Big Brother in dit domein. Ik zie alles. Alles. Maar ik kan er niets mee.

[i]Deel 2 van Horen, Zien en Zwijgen[/i]