Yggdrasil

Ik zie die prachtige boom staan. Ik kijk er naar en voel zijn kracht, terwijl hij hoog boven me uittorent, en zijn wortels diep graven. Genoeg kracht om de aarde te scheuren als hij wil, maar hij wil het niet. Waarom zou hij? De boom is in harmonie met zijn omgeving. Hij drinkt regen, en als de wind waait geniet hij van de loutering. Hij is de levensboom. Het is lente en dus is zijn kroon rijk en weelderig. Ik sta aan de voet van de boom, die tussen mij en de rest van de wereld is. De hemel heeft nu meer diepte dan normaal, maar misschien kijk ik soms gewoon niet goed genoeg. Nu kijk ik wel. Tussen de bladeren door zie ik witte en grijze wolken die elkaar najagen in een wereld die verder alleen maar blauw, blauw, blauw is. Ze zijn zich alleen bewust van de wind die hen voortdrijft, blind voor oorlogen, vrede, ellende en geluk op de aarde, beneden.

In mij groeit ook een boom. De bladeren en de hemel in mijn hoofd, wolkengedachten die elkaar najagen zonder ooit tot rust te komen. De stam groeit recht door mijn hart naar beneden en mondt uit in wortels die zich diep, te diep, in mijn ziel hebben gegraven. Deze wortels zijn sterk, ze eisen hun plaats in mijn leven en ze doen me pijn. Hier scheurt de aarde, die droog is geworden.

Ik wacht op de wolkbreuk die jij me niet kon geven.

Maar zelfs terwijl de aarde droger wordt en het hout zich hardt, beloof ik je dat pijn me alleen maar sterker maakt. Ik koester deze pijn, want het is jouw geschenk. Ik ben buigzaam en de takken in mij blijven zich op de hemel richten, de zon, de maan, de voortsnellende wolken. Hopend op water en een regenboog, en wachtend op het moment dat ze kunnen bloesemen.

Deze liefde is waarachtig. En ik dank je voor je vriendschap, die alles is wat jij me kunt geven, maar meer dan ik had durven dromen. En toch…. hoop deed leven. Hoop maakte me krachtig en doet dat nog steeds, zelfs nu mijn tranen verdampen voor ze de grond bereiken, en mijn ademhaling het enige geluid is in de stilte onder de wolken.

Ik hou van jou.