Zakdoekamulet

Naast papieren zakdoeken bestaan er nog steeds exemplaren van stof. Die gaan lang mee. Kunnen zelfs als symbool voor een huwelijk dienen. Bij wijze van schrijven dan.
Laten we een lichtblauwe nemen met van die ruitjes. Spiksplinternieuw zat hij in het truttige tasje dat eind jaren zestig onverbrekelijk hoorde bij een bruidsuitrusting. In de kerk veegde ik mijn tranen ermee af, hij was zacht en heerlijk geparfumeerd.

Binnen het jaar het eerste kind, paar keer gewassen, rook hij niet meer echt nieuw, maar anders.
Naar babyhuid. Naar ander leven. Naar verantwoordelijkheid die blijft .

Na het tweede kind zag ik wat allerdaagse vlekken die er pas na een paar keer wassen uitgingen. Als ik hem tegen het licht hield, mijn zakdoek, bleef je ze vaag zien.
Dat deed ik dan ook zo min mogelijk.
Ik bleef hem gebruiken en wassen.
Na een jaar of tien verschenen er wat slijtageplekken, gleeën, zou mijn moeder zeggen.
Overigens was hij nog prima bruikbaar. Bij het strijken gingen de kreukels er wel steeds moeilijker uit.

In de jaren die volgden, ontstonden echte gaten. Ik overwoog soms om hem weg te gooien.
Maar kon het niet, dus verstellen maar. Sommige plekken werden zo goed versteld dat je er bijna niks meer van zag.
Andere rommelig met een verkeerde kleur of een dik lapje erop genaaid. Die bleven schuren als je er langs wreef in je zak.
De zakdoek werd er wel sterker van. Die dikke stukken bleken onverslijtbaar. Ze gingen zelfs een beetje glanzen. De ruiten verloren hun rechte lijnen en dat lichtblauwe daar moest je naar raden. De geur die erin hing was een kruidig mengsel van teleurstelling, boosheid , verdriet, blijheid , verlangen en geluk dat verslavend werkte. Vooral ook omdat de accenten van die geur steeds wisselden.
Het verveelde niet.

Na bijna veertig jaar zit hij nog gemoedelijk in de zak van mijn levensjas als dierbaar amulet .
Met mijn vingers strijk ik over het bobbelige oppervlak.
Ik ruik er aan.
Hij is absoluut uniek…..