Zandkorrels

De zoveelste broek schopte ik lichtelijk gespannen van mijn been. Topje vloog erachteraan. Mijn slaapkamer was bedolven onder afgedankte, afgetrapte kledingstukken, die elk bij aankoop geweldig leken te zijn. “Voor elke situatie perfect”. Nu bedolven onder elkaar. Langzaam begon ik me te irriteren, niet aan de kleding maar aan mezelf. Het was duidelijk dat de ontmoeting met zijn kinderen me niet in de koude kleren ging zitten. Een dagje strand leek zo makkelijk en zonder verplichting, ingewikkelde praatmoment of dress codes. Een gewoon ongedwongen sfeer op het strand. Een bal of vlieger misschien. Nee ik zou niet geïntroduceerd worden als de vriendin van. Gewoon een vriendin. Heerlijk leek die vrijblijvendheid.

Natuurlijk was ik te vroeg en draaide daarom mijn Fiat 500 een extra rondje door het overvolle kustgebied. Gedachten vlogen door mijn hoofd. Afgewisseld door beelden en spraak. Zij in het Duits ik in Nederlands. “Die, Das, Dem, Den” zo ratelden mijn gedachten en mijn leraar Duits over en weer. Hallo ich bin. Te vroeg leek in mijn overvolle gedachten wat vreemd, dan liever iets te laat. Hij belde en gaf me coördinaten die me leidde naar een beschikbare parkeerplaats. Naast hem, hen wel te verstaan. Daar stond hij. Knap als altijd. 6 en 9 ernaast. Ik parkeerde in het voor mij gereserveerde plekje en stapte uit. “Hai” hij liep op mij af en zoende me uit het oog van zijn leven. Keurig werd ik geïntroduceerd. “Zes en Negen, dit is Wonderlandish.” Heerlijk zijn galantheid. Zijn zekerheid.

We draaiden uit het oog van de wereld het overvolle strand op. De vlieger brak het ijs maar niet mijn onzekerheid. “Wees jezelf, zoals je bent. Dan ben je leuk.” In gedachten herhaalde ik de woorden van mijn vriendin van de avond ervoor. De vlieger wilde niet, net zoals ik. Een stilte overmande mij. Hem leek het niet te deren. Rustig wandelden we over het strand. Negen ernaast terwijl zes de branding overwon van een gevonden stok, zandheuvels en kuilen. Ons ijsje werd rustig opgegeten en uiteindelijk gevoerd aan de meeuwen. We deelden een patatje. Staand, tot een weggaand tafeltje mij riep en zei: “Ik hoorde uw man zeggen dat u een tafeltje zocht. Wilt u hier zitten?”. “Graag, dank u wel.” Alsof ik nooit anders had gedaan. We aten in rust tussen de drukte van de winkelstraat.

“Wat doe je vanavond?” Het voelde als een eerste date. Ik mompelde iets over aangifte doen van mijn omzetbelasting. “Wij eten vanavond macaroni en vind ik het leuk als je mee-eet.” En zo reed ik achter zijn volgeladen auto, op weg naar de macaroni. In wanhoop belde ik vriendin van de avond ervoor. “Help dit gaat niet goed. Ben zo stil als een konijn. Kan totaal niet ‘mezelf’ zijn” Na goedbedoelde adviezen beurde ik op en ging voor deel twee. Dit viel al stukken beter. De macaroni werd gemaakt terwijl ik in de woonkamer door negen werd afgemaakt op de spelcomputer. Tijdens het eten wisselden onze blikken elkaar af met de macaroni en ouderlijke corrigerende woorden. Twee pyjama’s en een glas wijn verder opende ik en deelde mijn onzekerheid. Hij vulde aan en deelde onzekerheid.

De beste date ever.