Ze kende de hel

Ze kende de hel

Voor mijn geestelijke reiniging en ontspanning loop ik geregeld door dit natuurgebied. Het is er stil, je hoort het ruisen van bladeren, het fluiten van de vogels en verder bijna niets.

Aan de rand van dit heidebos ligt een akker waar je soms de tractor van de boer hoort die iets te doen heeft op zijn veld. Het hoort erbij. Verspreid door het bos kom je soms een omgevallen boomstam tegen die ik als bankje gebruik.

Bij een paar bankjes kun je kunstwerken zien die er geplaatst zijn. Mooie en minder mooie, maar de intentie is goed. Soms lees ik er gedichten, een andere keer luister ik naar de stilte. Meestal laat ik denkend de bijna serene rust tot me doordringen. Nadenken over mijn leven en dat van anderen. Hoeveel mensen zijn er die een groot verdriet meedragen, een ziekte die dodelijk zal zijn, het gemis van een kind of nog andere narigheden. Dat heb ik allemaal niet, maar ik probeer dat grote verdriet tot me te laten doordringen. Dan blijkt weer dat ik me gelukkig kan voelen, ik ben vrij en geniet daar intens van.

Ooit hebben we een ‘pleegkind’ in huis genomen, ze was 28 jaar. Op de PAAZ-afdeling kreeg ze niet de voor haar juiste hulp voor haar diepe depressie. Ze werd zieker en zieker. Ze werd mager. Ze werd suïcidaal, het ging steeds verder en sneller bergafwaarts. Niets van wat zij wilde mocht. Alles wat ze niet wilde moest. Het grote moeten waar ze zo’n hekel aan had.

Toen ze bij ons kwam hebben we uren en uren, dagenlang gepraat. In het begin ging het moeizaam, we moesten de woorden uit haar trekken. Langzaam begon ze wat te eten; ze moest. Alweer, maar nu deed ze het. Wandelen en fietsen, praten onder het wandelen. Dat was de therapie die zij nodig had. Van een boer uit de omgeving mocht ze zo vaak ze wilde op de boerderij komen. Tussen de kalfjes liggen en gelikt worden, vuil op haar nieuwe, blauwe overall, het mocht. En ze genoot. De bergtop kwam in zicht, ze werd beter. Ze genas op een gegeven moment en ze vloog zelfstandig uit ons nest.

Na drie jaar kwam het weer terug, er was geen redden meer aan. Ze kende de hel en daar wilde ze niet naar terug. Van iedereen om haar heen moest ze naar een psychiatrische instelling, ze wilde niet. Ze moest. Ze beëindigde haar leven.

Hier zit ik op de boomstam en staar naar het kunstwerk dat voor haar is gemaakt.

Hier ligt ze begraven, in de stilte van de natuur. Tranen lopen over mijn wangen en het doet goed.

Hier heeft ze de rust waar ze zo naar verlangde. Op een stil plekje in de natuur, waar zonnestralen op haar graf zonder steen vallen. Het is mooi zo.