“Kan het niet nog een jaartje wachten?”
Ik glimlach en vraag me hardop af of zíj niet nog een jaartje kan wachten. Met trouwen, met ander werk zoeken terwijl ze bij een klotebaas werkt, met leven en vooral met zich overal mee te bemoeien.
“Komaan,” zegt ze bijna wanhopig, “met je borsten weg te halen, haal je het gen nog niet weg hé.”
Vervolgens gooit ze alles er tegenaan: ik heb niet voldoende buikvet voor een operatie, morgen kan er een vliegtuig op mijn hoofd storten en ben ik alsnog dood én ik ben nu toch helemaal niet ziek.
Ik lach een schijnheilig glimlachje. Een zoveelste. We sluiten het gesprek af en ik beloof erover na te denken. You wish.

Toegegeven: ik leefde een vrij onschuldig leventje. Mijn moeder stierf aan borstkanker toen ik elf jaar was. We waren erg verdrietig maar mijn vader had een hekel aan snottebellen en zakdoeken in zijn buurt. Ondanks dat kwamen we niks tekort. Problemen waren er om opgelost te worden en onbewust werden we gekweekt tot heuse binnenvettertjes. Om ons heen stierven later de vader en een zus van mijn moeder, andere zussen kregen ook borstkanker. Elke keer als we naar de huisarts gingen, vroeg hij of ik “het” al had laten onderzoeken. Ik wist dat mijn oudere broer en zus eens naar een ziekenhuis “ver weg” in Antwerpen waren geweest om iets te laten onderzoeken en dat mijn zus “het” niet had en mijn broer wel. Verder stond ik er niet bij stil want ik had het volste vertrouwen in mijn vader; als er iets moest gebeuren, zou hij het me zeggen.

Ondertussen leerde ik mijn eerste vriendje kennen. Vroeger had ik mijn borsten nooit iets speciaals gevonden. Ik had een bescheiden b-cupje maar alles was stevig en het klopte volgens de proporties van mijn lichaam. Er was me al een rijkelijke harem van meisjes voorafgegaan en de schrik dat mijn borsten zouden teleurstellen was groot. Maar integendeel, vriendlief vond ze geweldig. Helaas bleek een relatie uit meer te bestaan dan een koppel borsten, en dus volgde niet veel later mijn huidige lief.

Tot de huisarts zei dat het nu wel tijd begon te worden. Hij liet woorden vallen als “moeder” en “ziek toen ze 29 was” en ik schoot in paniek. Ik was toen net drieëntwintig geworden en maakte een afspraak in het UZ Gent. Mijn voorgevoel bleek te kloppen en niet veel later plakte de arts de diagnose op mijn borsten: brca-1-gen.

Sinds die dag bestaan mijn dagen uit borsten want ze zijn werkelijk overal aanwezig. Op televisie, in gesprekken over seks en nu het bijna lente is, staan ze al op knappen in talrijke topjes. Nog meer door de confrontatie met andermans borsten, lijk ik de mijne maar niet te kunnen loslaten.

Ze waren als chocolade voor ons pasgeboren hummeltje: die kreeg er werkelijk nooit genoeg van. Vaak viel ik gefrustreerd in slaap, want ik kreeg het ding er met geen mogelijkheid vanaf. Telkens was er manlief die schrik had dat het hummeltje honger zou lijden, zelfs nadat het een kwartier geleden gegeten had. Mijn borsten waren dus een dagelijks discussie-honger-punt tussen ons twee. Ondanks dat alles maakt de gedachte dat ik nooit meer borstvoeding kan geven me supertriest. Gewoon dat de mogelijkheid er niet meer is, zelfs al zou ik het niet meer willen.

Daarnaast heb ik schrik om me minder vrouw te voelen. Mijn lief blijft herhalen dat er voor hem niks verandert want ik ben nog steeds dezelfde persoon, al had ik één been, nog zou hij me graag zien, je kent het wel. Maar voor mij voelt het alsof bij hem zijn lul eraf gesneden zou worden.

En dan zijn er nog de reacties van omstaanders die het er alleen nog erger op maken. Binnen enkele jaren zal je er spijt van krijgen. Je seksleven zal ineen zakken. Is dat nu wel écht nodig. Of het nog niet even kan wachten. Natuurlijk wel.

 

 

 

 

 

 

Categorieën: Algemeen

La_vie_en_rose

"'I'm selfish, impatient and a little insecure. I make mistakes, I am out of control and at times hard to handle. If you can't handle me at my worst, then you sure as hell don't deserve me at my best" (Marilyn Monroe)

18 reacties

arta · 6 januari 2016 op 12:31

Dash, wat heftig voor jou en jouw familie.
Goedbedoelde adviezen zorgen vaak alleen voor verwarring.
Jij voelt. Jij weet. Jij kiest. En dat is goed.

Ondanks de emotionele lading, wellicht misplaatst, wil ik toch ook nog even zeggen dat ik dit prachtig geschreven vind.

    La_vie_en_rose · 1 maart 2016 op 16:00

    Mooi verwoord, arta, jij lieverd!

      arta · 1 maart 2016 op 18:46

      Hoe gaat het nu met je?

        La_vie_en_rose · 3 maart 2016 op 19:50

        Heel goed! Ons droomhuis-mits-verbouwingen gekocht, weer aan het werk. Als we weer wat tijd vinden om te schrijven, kan het eigenlijk niet beter 🙂 hoe is het met jou?! x

Mosje · 6 januari 2016 op 14:14

Een binnenvetter die zo prachtig kan schrijven behoort tot de buitencategorie

    La_vie_en_rose · 1 maart 2016 op 15:59

    Liegen over het al dan niet hebben van een brca-gen lijkt me misselijkmakend. Als je even doorheen mijn berichten scrolt, kun je zelfs het onderzoek terugvinden. Dus nee, hier is het wel degelijk de binnencategorie!

Mien · 6 januari 2016 op 14:44

Een eeuwig dilemma, al die overwegingen.
Wat wel, wat niet, als, dan, maar, wanneer, …
Zelfs met uitputtend onderzoek blijven raadsels bestaan.
Goed verwoord. Moedig ook. :yes:

pally · 6 januari 2016 op 16:38

Heel mooi geschreven. Volg vooral je eigen richting. Mensen die er hun mening over geven leiden je door allerlei kleine straatjes en je komt uiteindelijk toch weer alleen op dat plein: Jezelf.
Sterkte

Esther Suzanna · 6 januari 2016 op 18:12

Mooi geschreven. Moeilijke beslissing. Moedig!

Sagita · 6 januari 2016 op 20:22

Dat overal borsten zien, herken ik wel! http://mijn-borstkanker.blogspot.nl/2011/09/18-oktober-2001.html
Gelukkig geen brca-1-gen en mijn jongens waren toen pubers al hoewel ze me nog hard nodig hadden.
De amputatie had inderdaad gevolgen voor mijn relatie. Veel mannen hebben toch echt problemen met een vrouw met maar één borst. Ook ik ben er niet blij mee maar het went en ik leef. Heb mijn zonen volwassen zien worden en inmiddels twee kleinkinderen.
Ik begrijp je strijd! Succes met de beslissing! Goed dat je er over schrijft en mijn compliment voor de wijze waarop!
Groet Sa!

    La_vie_en_rose · 1 maart 2016 op 15:57

    Een man die zelfs zijn vrouw graag ziet met één borst is eentje uit de duizend. Jammer genoeg blijkbaar niet vanzelfsprekend, hier gelukkig wel. Geniet van je nageslacht! 🙂 x

Meralixe · 6 januari 2016 op 20:32

Mag ik even sprakeloos zijn?

Dees · 7 januari 2016 op 10:16

Vind het zo mooi geschreven. Het is een bloemlezing aan je borsten, het is de angst om wat volgt en het is de razendmakende bemoeizucht van anderen over iets waar je niet over kunt meebeslissen als het niet het eigen lichaam is met de tijdbom. Kortom, alles waar je mee te maken hebt in een subliem en kort stukje tekst. Petje af.

Meralixe · 7 januari 2016 op 10:29

Kijk, lees deze reactie maar los van uw column, lees het maar als een persoonlijke ervaring geformuleerd met veel te weinig woorden.
Mijn twee jaar oudere zus deed niets. Geen controle vooraf, geen stappen richting specialisten, niets.
Tot ze de dokters voor een voldongen feit stelde: Borstkanker in een veel te ver stadium. Drie jaar later, op haar 62 jaar was ze dood.

    La_vie_en_rose · 1 maart 2016 op 15:56

    Hoihoi! Ik lees nu pas je berichtje, even terug van weg geweest 😉
    Iedereen zijn keuze. Er kan inderdaad op een dag een auto over je heen rijden en dan ben je ook dood. We zijn allemaal verschillend en ons hoofd wijst ons altijd naar andere wegen. Gelukkig maar, het zou anders een saaie bedoening zijn!

      Meralixe · 1 maart 2016 op 16:18

      Goed, mijn uitleg over de dood van mijn zus zal dan wel wat kort geweest zijn maar ik krijg geen verband tussen het gelukkig maar dat we allemaal anders denken, de anders saaie bedoening en de dood van haar.

        La_vie_en_rose · 3 maart 2016 op 19:49

        Iedereen kiest. Voor controles, voor preventieve wegname of voor helemaal niks.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder