Zere vingers

Als kind probeerde ik wel eens mezelf in de spiegel te zien groeien. Ik vond het een vreemd besef dat mijn lijf maar van alles aan het ondernemen was en ik er niets van kon zien, tot het al gebeurd was. Dagelijks mijn gezicht, mijn lijf. Maar ondertussen verraadt het je waar je bijstaat, tenminste, als je lang genoeg in de spiegel bent blijven kijken. Tuurlijk smeer ik mijn cremetjes en was ik mijn haar en poets ik mijn tanden en maak ik mijn oren schoon. Ook het grote onderhoud komt hier en daar voorbij. Toch doet mijn lijf, de anarchist, nog steeds maar waar het zin in heeft. Ik zie lijntjes verschijnen waar eerder een gladgestreken pokerface mijn onlosmakelijke metgezel was. Ik zie mijn ogen wijzer worden, ouder worden. Het zijn dezelfde blauwe kijkers, maar het is te zien dat ze meer gezien hebben, zonder dat er precies de vinger op te leggen is waar het hem in zit. En dat is maar goed ook.

Vingers horen niet in ogen thuis.

Dat niets statisch is, is een lastig besef. Het lijf dat verandert, de omgeving die maar doorgroeit, een maatschappij die dramatisch veranderd is als je hem afzet tegen de maatschappijen die je context vormden een jaar of langer, of zelfs veel langer terug. En wanneer dat gebeurd is? Misschien terwijl ik in de spiegel mijn onzichtbare groei stond te bestuderen.

De vriendschap die toch niet voor eeuwig bleek. Een zielsverwantschap dat toch kapot kon. Een liefde die ruzie werd, een haat die vriendschap werd, een overtuiging die twijfel begon te worden en een twijfel die radicaliseerde. Een hoofdknik werd een handdruk, een zenuwachtig gesprek ineens een zoen. Een leven vond de dood en de waarde werd de norm. Terwijl de norm volgende maand verworpen zal gaan worden. Of niet, want niets is statisch, ook niet het feit dat niets statisch is.

Waar de illusie van de controle vaak een hele grote rol speelt is de blik op de tand des tijds het grootste argument dat het niet het stuur is dat jou definieert. De microkosmos en zijn grote broer doen waar ze zin in hebben en als je geluk hebt kun je nog net het roer een slag naar rechts geven, of naar links. Of stevig vastklemmen zodat je koers de elementen om je heen trotseert.

Op je mooie nieuwe pak, dat je gekocht hebt voor die mogelijk nieuwe baan, kan een kledder duivendrek vallen. En als je die kledder had voorzien en opzij stapte, kun je in de modderpoel terecht komen, of tegen een nieuwe liefde botsen. Het vloeken, het roepen van de goden, het is Murphy, het is het lot, het is karma, het is God. En wat onfortuinlijk, dat het juist mij overkomen moet. En gek genoeg is dat dan vaak alleen bij pech, verdriet en ongeluk. Want het geluk is uiteraard zelf besteld, zelf bewerkstelligd, zelf veroorzaakt. Slimme keuzes en zelfdefinitie en het besef van beter dan een ander, die lang niet zo intelligent kiezen kan als slimme ik.

Maar een lekke band en een lange wandeling kan ook leiden tot een mooi idee. Een kledder duivendrek helpt misschien juist wel om die baan te vinden, omdat een leuke ijsbreker aanwezig blijkt in een gesprek dat anders niet ontdooien zou.

Niets is statisch. En je kunt sturen wat je wilt. Maar uiteindelijk kruipt besef waar het niet leek te kunnen gaan , dat leven hooguit een beetje bijsturen is. En dat het uitzicht op die mooie berg met eeuwige sneeuw, de woeste baren, of gewoon op die schijtduif met de bijzondere kleurtekening, het schrijvertje in de modderpoel een stukje aandacht verdienen. Dat het stuur als oogklepmateriaal van een havik in de gaten houden je een hoop doet missen. Dat je vingers op een gegeven moment ook verstijven kunnen in hun grip.