Ziekte

Ik was onlangs. bij een lezing in het Blavatsky-huis in Den Haag. Het huis is vernoemd naar de 19e eeuwse Russische mystica, Helena Petrova Blavatsky, grondlegster van de Theosophical Society. De theosofie is een beweging waarin de wetenschap, religie en filosofie zijn geïntegreerd. De lezing ging over “Reïncarnatie en lichamelijke en mentale beperkingen.” Een titel die mij zeer aanspreekt.

De theosofie beschouwt menselijke beperkingen als een karmisch gevolg van daden die een mens, of misschien beter gezegd, een ziel, op een eerder moment heeft verricht. Dit kan zijn in dit leven, maar ook lang daarvoor. Het is een interessant idee.

Een lichamelijke beperking, bijvoorbeeld een ziekte, zou dus het gevolg zijn van iets dat op een eerder moment, of in een reeks van eerdere momenten heeft plaatsgevonden. Het sluit enigszins aan bij de gedachte dat ziekte een fysieke manifestatie is van energetische blokkades op psychisch, emotioneel of misschien zelfs spiritueel vlak. Bijvoorbeeld zoals jarenlange stress aan de basis ligt van een burnout.

Dit roept vragen op. Is het bijvoorbeeld iemands eigen schuld als hij ziek wordt? Dit is een interessante vraag. Ik praat zelf niet graag van schuld. Aan het begrip “schuld” kleeft een negatief label. Passief ook. Een ziekte zou iemand dan “overkomen” en die persoon zou een slachtoffer zijn. Ik heb het liever over verantwoordelijkheid.

Ook het begrip “ziekte” kun je volgens mij positiever beschouwen dan gebruikelijk is. Ik vind het Engelse woord “disease” een beter woord. Dis-ease. Het is niet per se negatief om ziek te zijn. Bij een dis-ease, letterlijk vertaald: ongemak, geeft het lichaam een prikkel af, dat er iets uit balans is. Die prikkel voelt naar mate de disbalans groter is ongemakkelijker aan. Het lichaam geeft eigenlijk een signaal om actie te ondernemen. Om de balans weer te herstellen. Ziekte is daarmee niet iets negatiefs, maar iets positiefs. Het voelt alleen niet zo lekker.

Bijvoorbeeld, als je met een mes over je huid strijkt, brengt dit een kietelige sensatie te weeg. Als je met iets meer druk over je huid schraapt veroorzaakt dit een irriterend pijngevoel. En als je in je huid kerft zal de pijn heviger zijn. Het zijn allemaal signalen die je lichaam afgeeft dat er in min of meerdere mate van een disbalans sprake is en je wordt tot actie gestimuleerd om aan die disbalans een einde te maken. In dit geval het contact tussen huid en mes ongedaan te maken.

Het zal vaker het geval zijn dat oorzaak en gevolg niet zo dicht bij elkaar liggen als bij het mes en de huid. En lang niet altijd kan men de prikkels die het lichaam afgeeft herkennen. Zeker niet in een vroeg stadium. De meeste mensen, die bijvoorbeeld een burnout hebben, geven aan dat ze in een eerder stadium, voordat de burnout zich in volle hevigheid openbaarde, gezondheidsklachten hebben gehad, maar die niet als zodanig hadden herkend. Het lichaam geeft dan steeds krachtigere signalen af, totdat de ziekte niet meer kan worden genegeerd. Zodat actie kan worden ondernomen om de disbalans te herstellen.

Hoe kan men een lichamelijke beperking het beste verhelpen? Hoe kan men een ziekte het beste genezen? Onderdrukking van de symptomen is volgens de theosofie niet de beste remedie. Pijnstillers, anti-biotica, of anti-depressiva bieden wellicht verlichting bij de onaangename prikkels, maar ze nemen de oorzaak van de dis-ease niet weg. Dit betekent natuurlijk niet dat het altijd slecht is om symptomen te onderdrukken. Maar het neemt de oorzaak van de aandoening niet weg. De theosofie vertelt dat de “beste” manier om met een ziekte om te gaan is om deze “gecontroleerd” te laten uitwoeden. Zodat de opgekropte karmische energie op een geleidelijke manier wordt ontladen. Wederom een interessante benaderingswijze. In ieder geval anders dan de allopatische geneeskunde predikt.

Er rijst bij mij een aantal vragen naar aanleiding van de theosofische benadering:
1. In hoeverre wordt de werkelijke oorzaak van de ziekte – of eigenlijk praat ik liever van pre-dispositie waardoor de ziekte zich heeft gemanifesteerd – weggenomen of geëlimineerd door hem te laten uitwoeden? Is men, als men genezen is, van zijn “karma” verlost?
2. Hoe zit het met ziektes waar men aan doodgaat, zoals kanker? Moet men zo’n ziekte ook laten uitwoeden? Of doet men er beter aan om hem te onderdrukken, bijvoorbeeld met een chemokuur of andere zware medicaties?
3. Hoe zit het met de epidemische vormen die bepaalde ziektes zoals auto-imuunziektes (rheuma, MS, AIDS) hebben aangenomen? Is groepsgedrag of groepskarma de reden waarom deze ziektes zich masaal hebben geopenbaard?

Ik zal mijn overdenkingen op bovenstaande vragen delen. Op de eerste vraag verschil ik van mening met de theosofie. Ik denk niet dat karma is ingelost als een ziekte is uitgewoed. Althans, ik denk dat dit niet echt relevant is. Ik ben eerder geneigd te denken dat als men zijn gedrag heeft aangepast, bijvoorbeeld door rust te nemen, of andere gewoontes heeft veranderd, of als men bepaalde energetische blokkades, veroorzaakt door trauma’s – misschien zelfs wel uit een vorig leven – heeft opgelost, de pre-dispositie om ziek te worden is weggenomen.

Op de vraag hoe om te gaan met ziektes die de dood tot gevolg kunnen hebben, zegt de theosofie, dat dit niet veel anders werkt, dan ziektes die minder onomkeerbare gevolgen hebben. De dood is in de theosofische leer niet meer dan een bewustzijnsovergang van de onsterfelijke geest. Het leven hoeft niet koste wat het kost te worden gepreserveerd. Alhoewel ik er zelf iets anders dan de theosofie tegen aan kijk, ben ik ook van mening dat het leven niet ten koste van alles hoeft te worden gepreserveerd. Niet zelden zijn zware geneesmiddelen erger dan de kwaal. Ik heb bijvoorbeeld van meerdere healers gehoord dat de schade die een chemokuur aan het onstoffelijke (energetische) lichaam toebrengt groter is de de ziekte – kanker – zelf. Ik geloof dit. Waardig sterven is een kunst.

Het lijkt alsof er de laatste tijd een epidemie van auto-imuunziektes heerst. Ook van kanker trouwens. Hoe zou dit komen? In beide situaties lijkt het alsof het lichaam ergens tegen in opstand komt. Alsof het lichaam zijn eigen gang gaat. Alsof het lichaam in plaats van “indringers” te bestrijden, er het bijltje bij neergooit. Of zichzelf gaat bestrijden. Of, in het geval van kanker, op eigen houtje foute cellen gaat aanmaken. Is het lichaam in de war? Het lijkt er op. Het lijkt alsof het lichaam “op hol slaat” vanwege blootstelling aan een overdosis aan prikkels. Prikkels die het lichaam binnenkomen vanuit de geneeskunde (de “pil”, ivf, vaccinaties, pijn-, stemmings-, en andere onderdrukkers), het voedsel (E-nummers, hormonen, suikers, etc), de lucht (lood, kwik, zwavel, etc), de ether (straling) en vanuit het brein (stress, angst).

Er is dus in mijn beleving sprake van groepsgedrag, dat deze epidemie heeft veroorzaakt. Ik denk ook er steeds beter in beeld is gekomen om welk specifiek gedrag het hierbij gaat. Hierdoor zijn mensen in staat om hun individuele gedrag te veranderen. Eventueel met hulp van deskundigen. Meer nog dan de vooruitgang in de medische wetenschap om de symptomen te onderdrukken zal verandering van het gedrag van mensen deze epidemie een halt kunnen toeroepen. Kijk maar eens hoe rust, beweging, en verblijf in de vrije natuur het imuunsysteem een boost geven.

Ziekte, ofwel lichamelijke en mentale beperkingen. Zijn ze het gevolg van opgebouwd karma of bepaald gedrag? Of is dat eigenlijk gewoon hetzelfde?