Er is niets mooiers dan het krijgen van een kind. Toch????
In onze consumptiemaatschappij moet het hele plaatje kloppen aleer aan het stichten van een gezin kan worden begonnen. Goede baan, de WARE, leuk huis en als dat allemaal op orde is, mag het kleine wereldwondertje komen. Als het langverwachte wonder dan eindelijk onderweg is en zijn of haar intrede op dit ondermaanse heeft gemaakt, dan staat de nieuwbakken papa en mama niets anders te doen dan in dienst te staan van de nieuwe wereldburger.
Kinderen kun je het eerste jaar niet verwennen maar wel gewennen is een veelgehoorde (en misplaatste) kreet van notabene opvoedingsdeskundigen. Ja hoor, de randdebiel die dit heeft bedacht heeft het ouderschap volgens mij alleen in theorie mogen beleven.
Vanaf de eerste kik staan we dan ook aan het ledikantje van onze lieve schat. We hebben geleerd dat Timmetje en Sofietje op verzoek gevoed dient te worden en snel… want anders kan Timmetje misschien wel last krijgen van verlatingsangst. In haar eigen bedje slapen doet Sofietje niet want anders zou ze wel eens onthecht kunnen raken. Dat papa’s en mama’s afgepeigerd en slapeloze nachten hebben om maar niet te spreken van het ontbreken van een sexueel leven, is allemaal niet belangrijk, want alles en iedereen wordt ondergeschikt gemaakt aan onze nazaten.
Per slot van rekening hebben we het wel over het belangrijkste project in ons leven. En dat project moet wel slagen.
Een opvoedkundige tik in bijzijn van anderen? Je mag blij zijn als je niet aangegeven wordt voor kindermishandeling. De overheid wil dan nu ook met een wetsvoorstel komen waarin het slaan van het ons zo gewenste kroost wordt verboden.
We vinden het nodig om het beste maatje van ons kind te zijn. Kinderen willen helemaal niet dat jij hun beste vriendje bent. Kinderen willen grenzen en duidelijkheid. Vriendjes zoeken ze wel onder hun eigen leeftijdsgenootjes. Waar ze mee spelen, vechten, kibbelen, onderhandelen en vervolgens weer goedmaken. En…zo hoort het ook!!
15 reacties
Ma3anne · 19 februari 2005 op 08:56
Waar ik veel met de jonge generatie ouders te maken heb (gehad) is in het basisonderwijs. En ja, daar zijn dit soort ouders een nachtmerrie. Je doet het als leerkracht zelden goed voor hun strontverwende ‘project’ Timmetje of Sofietje.
Gelukkig zijn er ook nog ouders die hun kind niet als project zien dat moet slagen, maar met hun gezonde verstand en een groot hart hun kind grootbrengen. Gelukkig wel.
Louise · 19 februari 2005 op 09:55
[quote]Per slot van rekening hebben we het wel over het belangrijkste project in ons leven. En dat project moet wel slagen.[/quote]
Precies, en ik ben er dan ook van overtuigd dat iedere ouder doet wat hij of zij het beste acht.
Uit liefde, juist omdat ze het beste willen voor hun kind.
Of dat nu streng, consequent, vrij of wat dan ook is; applaus krijg je nooit en de garantie dat je het goed doet, zit er niet bij.
De meeste ouders hebben denk ik allemaal hetzelfde doel: hun kind gelukkig zien.
(poe poe, zware kost hoor, op de zaterdagmorgen)
Shitonya · 19 februari 2005 op 12:04
Kinderen willen toch echt veel liever geen grenzen en geen duidelijkheid.
prikkels · 19 februari 2005 op 12:14
Ik denk dat het niet zozeer gaat of ouders wel of niet van hun kinderen houden of dat ze niet het beste willen voor hun kind. Dat willen de meesten.
Het gaat er naar mijn mening meer om dat wij als ouders kinderen moeten opvoeden. Hen leren dat er grenzen zijn. Opvoeden bestaat uit conflicten. Een kind heeft een eigen wil en als je ze nooit iets in de weg legt, creeër je monsters. Die een groot ego hebben en uit hun voegen barsten van het zelfvertrouwen.
Ze mogen best leren dat iets niet kunnen of mogen hebben gewoon bij het leven hoort. Anders worden het slappelingen en afhakers.
En…laten we eerlijk zijn dat ligt niet aan de lieverdjes, maar aan de ouders zelf. De jonge generatie ouders hebben mede dankzij de pil, het krijgen van een kind kunnen uitstellen totdat er naar hun mening een ideale situatie is.
Er zijn bijvoorbeeld zat 4-jarigen die als ze naar de kleuterschool gaan nog niet zindelijk zijn. Dat laten ze over aan de juffrouw. Ouders gaan conflicten uit de weg én hebben te horen gekregen dat kinderen zindelijk worden wanneer ze eraan toe zijn.
Natuurlijk antwoorden kinderen neen als je als ouders vraagt of ze naar bed willen, of naar zwemles of naar de tandarts. We moeten ze dat ook helemaal niet vragen. Kinderen moeten niet hoeven kiezen. Dat is toch een heel onveilig gevoel als je als peuter al grote beslissingen mag nemen.
Ouders van nu voelen zich heel vaak schuldig. Omdat ze werken. We nemen onze kinderen veel zo niet alles uit handen. Om conflicten te vermijden. En om ons schuldgevoel te compenseren pamperen we onze jeugd zodra we een uurtje vrij hebben.
Een kind van 2 dat obstinaat neen zegt, is schattig. Als een kind van 6 dat doet wordt dat al een stuk minder schattig ervaren. En hoe vaak gebeurt het niet op scholen dat als je als volwassene kinderen aanspreekt op baldadigheid of omdat ze van alles slopen je allerlei schuttingtaal naar je hoofd krijgt geslingerd. En als je daar hun ouders op aanspreekt je vaak nog een portie kan krijgen. Geen wonder dat allerlei onderwijzers kampen met een burn out of overspannen raken. Onderwijzen is op deze manier niet leuk.
Mosje · 19 februari 2005 op 16:58
[quote]Er is niets mooiers dan het krijgen van een kind. Toch????[/quote]Mwah, het maken ervan heeft ook zo z’n charmes.
😛
prikkels · 19 februari 2005 op 17:54
Jaha, het maken van zo’n wereldwonder heeft zekers zijn charmes. Maar daarmee ben je volgens mij nog geen ouder?
Ik bedoel: maken kan iedere randdebiel. De natuur let daar niet zo op. Maar ouder zijn, is volgens mij een ander verhaal. Grijnssssssssss 😉 😉 😉
Dinah · 19 februari 2005 op 19:12
[quote]Kinderen kun je het eerste jaar niet verwennen maar wel gewennen is een veelgehoorde (en misplaatste) kreet van notabene opvoedingsdeskundigen. Ja hoor, de randdebiel die dit heeft bedacht heeft het ouderschap volgens mij alleen in theorie mogen beleven[/quote]
Natuurlijk ligt dit altijd aan een ander!??? Echter….. in mijn werk zie ik vele stront eigenwijze beginnende ouders die alles al denken te weten met alle gevolgen van dien.
mrcrash · 19 februari 2005 op 19:27
Het probleem met de ouders van nu is denk ik dat ze nauwelijks voorbeelden hebben in hun omgeving. Vrienden of vriendinnen zijn er nog lang niet aan toe. En die 2 nichten en die 1ne neef waar ze in een grijs verleden wel eens op gepast hebben.
Toen ik als nieuwbakken ouder dan ook trots met mijn kind naar het consultatiebureau ging, kreeg ik ook de meest vreemdsoortige adviezen mee. Mijn dochter had namelijk nogal veel problemen met slapen. Ze was het liefst de hele dag wakker en was doordat ze eigenlijk te moe was, soms zo chagarijnig als de pest. Wat denk je dat de ‘deskundige’ zei tegen mij: “meneer heeft u er last van dat ze zolang wakker is?” Nou antwoordde ik, volgens mij hoort zo’n uk veel te slapen en hoort ze te wennen aan regelmaat. Dus wat kunt u mij adviseren? Haar antwoord: “U heeft er niet veel last van dus. U heeft korte avonden. Ja, meneer u moet gewoon wennen aan het ouderschap denk ik”. Ja dag. Volgens mij is een kind het meest gebaat bij regelmaat. Maar een kind dat veel huilt en niet wil slapen, drijft je als ouder regelmatig tot wanhoop en dan verwacht je niet zo’n onpedagogisch antwoord van een consultatiebureau.
sally · 19 februari 2005 op 23:12
Gatverdamme , ben ik net zo`n beetje uit dat kleine grut,`zal ik me zeker weer verdiepen in dit soort babyproblemen. No way….
Heel veel sterkte ermee allemaal en Sally gaat genieten van haar tweede jeugd.
groetjes en sterkte
Sally
prikkels · 20 februari 2005 op 12:02
Mr. Crash hoe oud is jullie dochter nu? Ik hoop voor jullie dat ze nu beter slaapt. Gelukkig heb ik het zelf nooit mogen meemaken, wat dat betreft heb ik een voorbeeldige dochter. Maar ik kan me voorstellen dat je als vader of moeder wanhopig kan worden van een kind dat niet wil slapen en veel huilt.
Enne…gewoon doen wat je denkt dat goed is voor je kind. Zoals je zelf al aangaf. Regelmaat is goed voor zo’n kleintje. Ook al zijn ze het er zelf niet altijd mee eens.
Dees · 20 februari 2005 op 12:08
Wel leuk om te lezen hoor, de wat zwartere randjes om de roze wolk. Alleen je openingszin had je volgens mij beter weg kunnen laten, dan was het begin pakkender geweest.
Greetz,
Dees
WritersBlocq · 20 februari 2005 op 14:12
Volgens mij voel je je als ouder ouder dan als je geen ouder bent. Weten doe ik het niet, ik ben geen ouder maar een eeuwig kind in mijzelf vertroetel ik goed, daar krijg ik veel van terug! 😛 😛
pepe · 20 februari 2005 op 14:15
[quote]Per slot van rekening hebben we het wel over het belangrijkste project in ons leven. En dat project moet wel slagen.[/quote]
Zo heb ik kinderen nooit gezien, als een project.
Kinderen slaan of slaan, daar heb je een groot verschil in.
Wat de wet ook verbieden zal weet ik niet, maar er zijn meer wetten die ik wel eens overtreed.
Oeps! 🙁
prikkels · 20 februari 2005 op 14:52
Neen gelukkig zien de meeste ouders het krijgen van kinderen niet als een project. Het was meer als statement bedoeld die ik ergens heb gelezen.
Even in mijn geheugen graven, maar volgens mij ging dat stukje zo: wij als ouders laten het toe dat onze kinderen ons de baas worden. Maar waarom? Waarom laten wij ons dirigeren door pasgeboren baby’s, recalcitrante peuters, obstinate kleuters, vroegwijze schoolkinderen en tirannieke pubers? Misschien omdat ze zo gewenst zijn. We hebben het krijgen van een kind tot project verheven. Een project dat is ingepland. Na de wereldreis, de carrière, het vinden van de grote liefde, het juiste huis mag de nieuwe wereldburger komen. En dan willen we natuurlijk wel dat stoere Tim of schattige Sophie een geslaagd project is.
Tja, mijn dochter is van harte gewenst en hoewel ik er helaas 5 jaar over heb moeten doen om haar het levenslicht te zien aanschouwen, heb ik haar nooit gezien als een project dat moet slagen. Of dat ze doodgekoesterd wordt door mij en haar vader.
ignatius · 20 februari 2005 op 23:44
JA!!