Ik zag het echt niet aankomen. Ik deed gewoon mijn ding van dat moment en voor ik het wist kreeg ik een enorme dreun. Een snoeiharde vuistslag midden in mijn gezicht. Denk ik. Want dat weet ik niet meer precies. Daarna was het vooral een kwestie van proberen de volgende klappen te ontwijken. Te ontkomen aan het geweld wat mij ten deel viel. Zo goed en zo kwaad als het ging probeerde ik mij te verdedigen. Maar het moet er allemaal erg halfslachtig hebben uitgezien. Wankelend probeerde ik weg te komen. Maar een goedgeplaatste tackel maakte aan die gang al snel een einde. Wat ging ik keihard onderuit zeg. Mijn god.
Het klinkt misschien laf, maar ergens vlak daarna al gaf ik op. Natuurlijk, ik stribbelde nog wat tegen. Deed het lijken of ik mij niet zomaar zou neerleggen bij de situatie zoals deze was. Maar onder ons gezegd, het mocht geen naam hebben. Omdat ik niet kon. De overmacht te groot was. Volkomen weerloos liet ik daarna alles over mij heenkomen. Of ik uit puur lijfsbehoud besloot mijn bestaan te ontkennen . Het was alsof ik van afstand naar mijzelf stond te kijken. Ik weet nog dat ik het zelfs maar raar vond dat ik naar iets keek wat niet bestond. Nee, sterker, dat iets wat niet bestond oog kon hebben voor dat wat er niet was. Klinkt gek en dat is het ook. Denkt u niet?
Van alles daarna weet ik ook niet zo gek veel meer. Er zijn talloze beelden die ongetwijfeld tot een begrijpelijk geheel te construeren zijn. Maar niet door mij. Omdat ik het niet kan. Omdat ik het niet wil. En dat hou ik zo. Niemand vindt het prettig het onderspit te delven, laat dat duidelijk zijn, maar ik al helemaal niet. Omdat ik een trots mens was. En dit soort dingen mij nooit zou overkomen. Maar verslagen en berooid bleef ik achter. Zwaar vernederd. Ik bleef liggen en probeerde mij zo min mogelijk te bewegen. Want alles deed mij pijn. Ik weet nog dat het regende. En het heel koud was.
Nee, liefde zal wel nooit helemaal mijn ding worden…
9 reacties
Ma3anne · 20 maart 2013 op 17:09
De verrassende wending in de laatste zin maakte, dat ik de column nog een keer heb gelezen met andere ogen.
Mooi!
Harrie · 20 maart 2013 op 18:03
Voor mij had geweld niet met een hoofdletter gehoeven. Je maakt subtiel duidelijk waar het euvel zit. Vanuit een bijzondere invalshoek. Ik heb het gelezen van een beetje afstand. Vanuit kikker- en vogelperspectief. Gewoon omdat het zo dichtbij komt.
KingArthur · 20 maart 2013 op 18:26
Mooi, zeker de moeite waard om 2 keer te lezen.
Pierken · 20 maart 2013 op 19:06
Bij WakendOog denk ik aan een indiaan. Over zinloos geweld gesproken. Maar los daarvan heb je hiermee een mooie associatie tussen fysiek en innerlijk leed gemaakt. En ook nog eens gekoppeld aan de nieuwe ontwikkelingen in de media. Het mes snijdt gaandeweg dus aan 3 kanten. Ik dacht ook dat je het letterlijk bedoelde. Goed bedacht.
Meralixe · 20 maart 2013 op 19:40
Beste WakendOog
Ik denk dat deze column kans maakt op de COLUMN VAN DE MAAND !!! :yes:
Mien · 20 maart 2013 op 23:24
Wreed goed, deze column. :yes:
Mosje · 21 maart 2013 op 01:43
Liefde is ook niet mijn ding, het levert alleen maar ellende op, haha.
Met plezier gelezen!
WakendOog · 21 maart 2013 op 07:52
Heel erg bedankt voor jullie positieve reacties. Ontzettend leuk om te lezen!
TheVoice · 14 april 2013 op 09:03
Voelde hem niet aankomen al vroeg ik me tijdens het lezen wel af waarom de beschrijving van het lijden nog steeds doorging terwijl het einde van de column al in zicht kwam. In 1 zin werd dat duidelijk en heb toen net als Ma3anne de column nog een keer gelezen. 😀