Zinloze beschaving

Als mensen onderscheiden we ons van alle diersoorten op de wereld door ons intelligente gedrag en beschaving.
Onderling onderscheiden we ons door onze persoonlijke eigenaardigheden en gewoontes. Dat deze gewoontes soms ver weg staan van de beschaving die we beweren te hebben, blijkt uit de nieuwsberichten wanneer er weer ergens ter wereld onschuldige mensen sterven door bomaanslagen of andere zinloze slachtpartijen. Zelf maak ik me schuldig aan een onbeschaafde gewoonte, al lijkt deze op het eerste gezicht onschuldig voor mijn medemensen. Ik heb namelijk de ongelofelijke drang om open verpakkingen leeg te maken of juist volledig te laten staan.

Een geopende zak chips vindt ongegeneerd een weg naar mijn maag en het lukt me dan ook niet om innerlijke rust te vinden voor dat de zak tot de laatste kruimel is leeggegeten. Zonder dat ik nadenk schuif ik chipje na chipje naar binnen en zodra ik over de helft ben neemt mijn oerkracht het van me over. Tegen wil en dank blijf ik door eten omdat er ergens in mijn grijze massa een kleine kortsluiting ontstaat die mij aanzet om te blijven graaien en kauwen tot de bodem van de zak in zicht komt.
Op het moment dat de omschakeling komt besef ik het nog niet maar zodra ik mijn eigen slechte gewoonte herken is het meestal al te laat en neemt mijn eigenaardigheid de macht over mijn geest totdat ik, misselijk van al het zout en vol schuldgevoel de zilveren bodem van de zak zie glinsteren.

Soms lukt het mij om mijn geest de baas te zijn en sluit ik de rol koekjes vóór dat de kokhalsneigingen toeslaan. Gevolg van deze verstandige ommekeer is helaas wel dat ik zit opgescheept met een geopende verpakking. Mijn kast ligt er vol mee. Halve rollen koek, aangebroken zakken chips en geopende zakjes pinda’s. Deze open verpakkingen stapelen slecht en als ik mijn kast opentrek moet ik duiken om niet bedolven te worden.
Toch blijft alles liggen want mijn tweede tic, als het gaat om open verpakkingen, zit hem in het niet meer opeten van een aangebroken zak, pak of rol.
Eenmaal open verzet mijn geest zich er volledig tegen en ik weet niet waarom maar de weerstand die ik tegen aangebroken voedsel voel manifesteert zich in mijn maag zodat ik over de chaos heenkijk op zoek naar een nieuw pak lekkers.

Er heerst honger in veel landen te wereld en ook al lijkt mijn eigenaardigheid onschuldig, ik voel de schuld wel en besef me dat het lijnrecht staat tegenover de beschaving die ik als mens tracht uit te dragen. Ik pleeg dan geen zelfmoordaanslagen of ander zinloos geweld; mijn gewoonte is er wel één die de mens in een slecht daglicht zet en bewijst dat we, als het om oerdrang gaat, toch niet zo beschaafd zijn als we zelf wel beweren. We staan dichter bij de beesten dan we denken!