Alleen worden,
eenzamer, dag na dag,
tot nutteloos bestaan. Doof voor hoop,
aan stilte verloren,
de mond gesnoerd.
Het zout op mijn lippen,
geeft jou adem,
en vrijheid van bewegen…
Verdriet pompiedom,
vrijblijvend vertier,
pompiedom.
Is dit wat jij wilde,
vermaak zonder plicht,
betekenisloos?
Het geeft niet wat ik zeg,
dovemansoren horen niets,
conflictvermijdend zwijgen.
Mij verbijtend,
woorden slikkend,
is dat jouw wens?
Kan ik nog iets doen,
zonder te vragen,
en toch jouw aandacht vangen?
Ik wil van jou houden,
pompiedom,
geef mij mijn hoop terug!
2 reacties
lisa-marie · 28 juni 2008 op 23:58
Op zich vind ik het mooi alleen dat pompiedom doet er erg afbreuk aan
en kan de betekenis daarvan in het geheel ook niet ontdekken.
pally · 29 juni 2008 op 11:17
Dit vind ik nou echt een gedicht met alleen een functie voor jezelf dat in een la gelegd moet worden.
groet van Pally