Zo kan het ook

Omdat ik als ik in een vreemde stad ben graag de toerist uithang bezoek ik ook overal waar ik kom kerken. Het kan mijn katholieke inslag zijn, of nieuwsgierigheid maar ik ben altijd benieuwd hoe ze er van binnen uit zien. Van de Sagrada Familia in Barcelona tot de Heuvelkerk in Tilburg. Van de St. Paul’s Cathedral in Londen tot de Nieuwe Kerk in Amsterdam. Van de St. Patricks Cathedral in New York tot de Sacre Coeur in Parijs. Laatst bezocht ik tijdens een kort tripje met een vriend de lichtstad. Tijdens de trip die voornamelijk bestond uit het bezoeken van bekende gebouwen, de Franse keuken uitproberen, het beoordelen van terrassen en het eten van crêpes, was het ook een tripje om even de gedachten op nul te zetten. Ik had een hectische periode achter de rug en Anton moest ook even stoom afblazen. Zo nu en dan kwam zijn moeder ter sprake. Ze heeft MS. Anton zwijgt er altijd over, waarschijnlijk omdat hij al genoeg kopzorgen heeft.
Ik kaartte het gespreksonderwerp zelf maar niet aan.

Na de hele dag door Parijs te hebben geslenterd, kwamen we aan bij de Notre Dame. De Notre Dame is een prachtig voorbeeld van de grandeur van het Rooms-katholieke geloof. Pompeus, groots, imposant zijn de woorden die de kathedraal het best omschrijven. Het was acht uur en de avondmis was bezig. We besloten een kijkje te nemen.

Binnen was het verbazingwekkend druk. Alle banken waren bezet met al dan niet gelovigen. Sommigen van hen Frans, veel Chinezen en hier en daar hoorde ik een Engelse tongval. De mis verliep zoals ik me had voorgesteld bij een kathedraal als de Notre Dame. We stonden achterin de kerk het schouwspel te observeren. De pastoor hield voorin de kerk zijn preek. Hoewel mijn Franse talenknobbel te wensen over laat, kon ik aan de intonatie van de man horen dat hij het wijze woord aan het verkondigen was. Honderden mensen luisterden en baden gezamenlijk. Begeleid door majestueuze orgelmuziek, een koor met solozangeres zochten al deze mensen contact met hun God.
De pastoor deed zijn woord, de orgelmuziek zwelde aan, het koor viel bij en de solozangeres liet haar stem tot in de hoogste gewelven van de kathedraal doorklinken. De kaarsen en verlichting gaven de kerk een sprookjesachtige sfeer, terwijl het Christusbeeld boven de pastoor op ons neerkeek. De gedachten van de mensen reikten tot in de hemel. Ik werd te veel afgeleid door de sfeer van het gebouw.
Ik keek om me heen en zag dan Anton weg was.

Rechts achterin in de hoek zag ik hem in zijn eentje staan. Hij had wat kleingeld in een houten kist gegooid en ontstak een kaarsje. Even, heel even, bleef hij staan met gesloten ogen. Het Mariabeeld aan de muur keek toe. Hij deed een stap naar achter en liep vast naar buiten.

Zo kan het dus ook, dacht ik.