Zoek mee!

Het weekje weg hadden we hard nodig na een hele nare tijding. Op zaterdag wilden we vertrekken en maakten het plan de avond tevoren de kampeerbus te vullen met alle reisbenodigdheden. Maar oudste zoon kwam onverwachts uit de hoofdstad aanrijden met twee heerlijke flessen troostchampagne. Dat hielp, maar niet voor het inruimen. We stonden zaterdagochtend op met een roezig hoofd en smeten nonchalant een en ander in het reismobiel. Veel te laat arriveerden we tegen de avond in Limburg bij een oude vriend van echtgenoot, waar we de eerste nacht zouden slapen. Na het eten, overgoten met de nodige wijn -ja, echt nodig- zouden we onze nachtspullen uit de bus halen. Helaas was ega’s sleutelbos absoluut spoorloos. We zochten op de meest idiote plaatsen. Keken minstens zes keer in zijn heuptasje. Liepen de weg naar de bus een aantal keer zoekend heen en weer. De vriend woont in een bosplan, dus we waren langs een pad met dichte begroeiing gelopen. Niks te vinden. We gingen naar bed met gul geleende pyjama’s, ondergoed en een nieuwe tandenborstel.

De volgende ochtend liep echtgenoot al ver voor het ontbijt bukkend te voelen in de bosjes, rond, op en onder de auto. Net opgestane zondagsslapers met verwarde haren keken door de ramen met wat- mot-dat?gezichten.
Al gauw werd in de wijk bekend wat we zochten en binnen de kortste keren werd het daar een nationale sport. Overal liepen mensen langs het bospad te zoeken. Iedereen was op de hoogte van ons ongeluk. Een opgeroepen vreselijk ANWB maagzweertype maakte na veel bombarie, telefoontjes en een reeks sarcastische opmerkingen uiteindelijk met een stuk ijzerdraad de bus open. Je hebt mensen die denken door jou te kleineren zelf te groeien. Het kentekenbewijs lag nog thuis. Zelfs met het rijbewijs geloofde hij niet helemaal dat het onze bus was.
Ook binnen lag trouwens die k-sleutel niet, wat we wel gehoopt hadden.

We zijn maar met de vrienden en in hun auto naar een dichtbijwonende zwager gereden, waar we, sorry, na de koffie weer wat wijntjes kregen. Toen die wat gezakt waren zijn echtgenoot en ik in diezelfde auto in de stromende regen terug naar ons huis gereden. Anderhalf uur reizen om de reservesleutel, ook niet meegenomen natuurlijk, op te halen. Ons huis keek verwonderd dat we er alweer waren. Daar trokken we ons niks van aan. Snel een kop koffie en weer anderhalf uur terug. Het hoosde nog steeds.
Nou ja, we konden nu in elk geval wat spullen pakken uit de bus.
Die nacht sliepen we onrustig en echtgenoot had inmiddels koorts. Waarschijnlijk blaasontsteking opgelopen. Vast te veel lopen zoeken in de nattigheid.

De volgende ochtend zijn we na tevergeefs bij het politiebureau geïnformeerd te hebben naar de sleutelbos, huiswaarts gegaan. De zieke en ik hadden het helemaal gehad met het weekje-vakantie-plan. Op naar onze eigen huisarts. Lusteloos hangend in zijn eigen leunstoel maakte echtgenoot het heuptasje leeg, dat alleen tijdens de vakantie dienst doet.
Leeg? hij voelde nog iets. Het leken wel sleutels. Het waren sleutels. In een vergeten voorvakje.

Het huis glimlachte wijs: ach, ga hier toch lekker onder de appelbomen zitten, jullie!