“Ik begrijp dat je kwaad bent en dat je wraak wilt, maar dit is toch geen oplossing?” zegt de man met angst in zijn stem tegen de vrouw die naast hem staat. Hij ligt op een lange tafel, geheel ontkleed en met zijn armen en benen vastgebonden aan de poten. Zijn benen zijn hierdoor gespreid, wat hem een ongemakkelijk gevoel geeft, maar waar hij niets aan kan veranderen. Ook al niet omdat hij een brede leren band om zijn middel heeft, die hem plat op de tafel houdt en hij voor de helft verlamd is door een plaatselijk ingespoten verdovend middel.

De vrouw reageert stoïcijns en gaat rustig door met waar zij mee bezig is. “Luister nou even naar me” zegt de man nogmaals, en hij hoort tot zijn ergernis hoe zijn stem een smekende ondertoon heeft. “Als ik nou beloof dat ik het echt nooit meer zal doen, kunnen we er dan niet even over praten?” Nu kijkt de vrouw hem voor het eerst recht aan. De woede die zij voelt straalt uit haar ijskoude ogen. “Je hebt ooit een tweede kans gekregen, en die zelf verprutst. Hoeveel kansen wil je precies hebben? Nee vriend, types als jij beloven veel, maar doen daarna bitter weinig.” De man slikt het gal, wat een uitweg zoekt via zijn keel, met moeite weg en begint langzaam te begrijpen dat zijn lot onvermijdelijk is. Toch weigert hij zich er zomaar bij neer te leggen. “Luister, als je nu gewoon stopt, dan heb ik al een behoorlijke straf te pakken toch? Deze waarschuwing vergeet ik echt niet snel hoor.” De vrouw draait zich zonder hem nog een blik waardig te gunnen om en gaat weer verder. Even later ziet de man haar iets weggooien in de prullenbak. “Nee… je hebt het gedaan, je hebt het verdomme echt gedaan.” zegt de man, en hij begint zacht te huilen.

Nogmaals smeekt hij de vrouw om te stoppen. De vrouw kijkt hem weer aan en zegt; “Zoals je zelf al vele malen hebt gezegd, kan je er niets aan doen, want het is sterker dan jou. En daarom kon je er ook niets aan doen dat je met je poten aan mijn dochter zat, haar de bosjes in sleurde en haar daar meerdere malen op beestachtige wijze verkracht hebt. Dus zie mij niet als je beul, maar als je vriend, want na vandaag kan jij je altijd beheersen. En met een simpele knip werd ook zijn tweede teelbal verwijderd.

Jan van Oranje
www.janvanoranje.nl


Jan van Oranje

Onder het kopje 'In naam van Oranje...' publiceert columnist Jan van Oranje al enige tijd zijn goed gelezen columns. De columns zijn te lezen in Viva! Magazine maar ook op: www.janvanoranje.nl, facebook.com/jan.v.oranje, janvanoranje.blogspot.com en op twitter.com/janvoranje. Oh ja, Jan heeft extreem dyslectische vingers, dus vergeef hem zijn kleine schrijffoutjes.

5 reacties

StreekSteek · 13 september 2016 op 14:12

Waarom is deze wraak zoet? Ook leuk is de ballen langzaam in een gebittenbakje vol zoutzuur dompelen. Dat is lastig op een tafel; vastgebonden aan een Andreaskruis is praktischer. En dan is het ook geen wraak, maar chemische castratie.

Mien · 13 september 2016 op 14:15

Titel en verhaal. Alles wijst meteen in de richting van het gebeuren. Voorspelbaar dus. Of de wraak werkelijk zoet is? Ik denk het niet. Het gebeuren blijft altijd bitter smaken, lijkt me.

Esther Suzanna · 13 september 2016 op 14:43

Best lief: mét verdoving. Waarom niet alles in één keer?

😉

NicoleS · 13 september 2016 op 15:21

Of de hele zaak in een keer weg. ???heftig

Grumpy-old · 15 september 2016 op 04:58

Ik weet niet waarom maar ik moest ineens aan een kater
( het beest ) denken 🙂

Geef een reactie

Avatar plaatshouder