Ze zijn allebei 25 en al getrouwd. Werken alletwee, hebben alletwee hun wagentje en verwachten (niet alletwee, wel samen) een kind. Gezellig flatje, bar, teevee, kortom alles, volgens de formule ‘kopen zonder geld en later betalen’.
Elke week een avondje bij gelijkgestemde vrienden, en de overige avonden verveling. Elke zondag bezoek aan zijn of haar ouders, in onwrikbare afwisseling. Voor of na de voetbal natuurlijk.
En verder?
Verder niets. -Waarom schrijf je dat dan, als dat alles is ?
-Juist omdat het zo weinig is.
-Als zij dat nu genoeg vinden, is dat dan niet prachtig ?
-Misschien, ja. Misschien is het rot. Vinden het persoonlijk verschrikkelijk
-Je bent jaloers
-Natuurlijk. En bang. Waar moet dat eindigen ?
-Waarom moet het eindigen ? Misschien duurt het bij hen levenslang.
-Om krankzinnig te worden. Waarom wordt, uit liefdadigheid, het doodvonnis niet meer uitgevoerd ?
-Als het kind er is zal alles wel in orde komen
-Er is immers geen wanorde. Dat is juist het drama : alles is perfect in orde.
-Ze zullen een onderwerp hebben om over te praten, de eerste tandjes en zo, en op wie lijkt hij wel, op mama of op papa ? Op allebei natuurlijk, en ook een beetje op de peter en de meter, die elke week om beurten komen babysitten, want het wekelijks uitje moet blijven bestaan
-Wat is het leven toch boeiend, vinjeniet ?
Categorieën: Liefde
10 reacties
Mosje · 28 januari 2008 op 16:27
Hele aparte vorm. Een korte beschrijving en dan een dialoog daarover. Tis even wennen, maar het staat me wel aan moet ik zeggen.
arta · 28 januari 2008 op 17:48
Ieeeeekkk! Ik krijg het helemaal benauwd van jouw stuk…
Dit wens je toch je ergste vijand niet toe?
En toch zijn er mensen die er voor kiezen om binnen al die afgepaste kadertjes te leven en er nog tevreden mee zijn ook…
Dat heb jij mooi neer weten te zetten!
🙂
Trukie · 28 januari 2008 op 18:24
Het blijft in het midden of het een onderonsje met het geweten is of met een generatiegenoot.
Het is kunstig verwoord. Geen woord te veel, geen woord te weinig.
Op deze manier komt de éénregelaanpak tot haar recht.
SIMBA · 28 januari 2008 op 18:36
Moet dit niet onder “fictie” ipv onder “liefde”?
😀
lisa-marie · 28 januari 2008 op 18:55
[quote]-Wat is het leven toch boeiend, vinjeniet ?[/quote]
vinikook 🙂
Grumpy-old · 28 januari 2008 op 21:17
Het leven is zeker boeiend.
Jouw stukje daarentegen, vind ik niet zo interessant.
Geef mij maar je langere schrijfsels met lyrische omschrijvingen over het leven in Bali.
Greetz
Grumpy
Isabeau · 28 januari 2008 op 22:55
Ik vind het eigenlijk een beetje simpel. Het raakt me niet.
En “vinjeniet” vinikniet in een column thuishoren.
Het had van mij gewoon veel uitgebreider gemogen 😉
KawaSutra · 29 januari 2008 op 00:09
Ik ben eigenlijk meer geïnteresseerd geraakt in de onbekende personages achter de dialoog dan die besproken worden. Wat is het leven toch boeiend. 😀
Anne · 29 januari 2008 op 13:04
Sluit me in zoverre aan bij Kawa dat mijn interesse meer uitgaat naar zowel het stel dat besproken wordt als de mensen uit de dialoog, zelfs al is hun toontje nog zo ergerlijk.
Wayan · 30 januari 2008 op 03:59
Dit stukje is een beschrijving van sommige huwelijken. Ik vond het een goed idee om daar een tweede koppel tegenover te zetten dat in de vorm van een dialoog commentaar levert op de levenswijze van het eerste koppel.
Noch het eerste koppel, noch het arrogante tweede koppel drukken mijn mening uit.
Tijdens het schrijven gingen de personnages plots hun eigen leven leiden, en ik heb opgeschreven wat ik vermoedde dat zij denken en doen, binen het raam van hun fictief karakter.