Zomer op een kerkhof

Samen met haar vriendje loopt ze voorop, we passeren de grote hekken van de laatste rustplek voor velen. De rust is bijna tastbaar, een verkoelend lavendelgeurend briesje bleef zelfs geruisloos. Het is een speciaal bezoek. We gaan naar haar biologische vader. Zes jaar zijn het reeds.. Volgend jaar gaan ze zich verloven. Ze wordt groot. Gek dat je juist op een kerkhof bewust wordt van dat soort momenten. Een stukje voor de brug blijf ik staan. Dit is hun moment.

Als schoonzoon me komt halen zit dochterlief geknield voor het graf. Een vinger glijdt over het koperen naamplaatje gelijk een traan over haar wang. Ze omhelzen elkaar, en ik bedenk me dat haar echte vader trots geweest zou zijn. Ze spreken zonder woorden, verdriet ontmoet troost.

Schoonzoon spreekt bemoedigend en troostend, en er komt een kleine lach. In dit moment hebben ze slechts elkaar nodig, om troost voor het leven te vinden. Terwijl de tranen stil verder vallen, kan ik mijn gedachten niet afhouden van de verloving. De ironie van het leven, de bloemen bij het graf lieten me denken aan een kever met blikjes en een groot bord achterop. Zomer, bij een grafplaat.

Als we teruglopen legt ze haar hoofd op zijn schouder. Hun voeten bewegen synchroon over de bakstenen. Niemand weet waaraan een ideale schoonzoon moet voldoen, behalve dochterlief zelf. En haar vader uiteraard. En hij zou trots zijn..