Waar in huis de zon valt is belangrijk. En wanneer dus. ’s Ochtends met kriebelende gele wangen wakker worden is anders dan vanuit de nacht opduiken in de schaduw. En oranje avondlicht dat over het bed strijkt verwarmt de slaap vooraf. Maar wat als de zon overdag ergens binnen komt waar je hem niet kunt gebruiken. Niet dat ik me dat kan voorstellen, want ik ben geen schilder. Een schilder moet koel noordelijk licht, op handen, op kleuren, op doek. De sluier die de zon over de dingen legt ontneemt het zicht daarop. Hij mag wel schijnen, maar niet bij jou binnen.

Of andersom. Je bent géén schilder. En je bent ook niet zo vrolijk van jezelf. Je snakt juist naar die feestlamp, bij voorkeur de hele dag door, en als je geluk heb verhuis je jezelf mee, als een hondje op zijn hielen door het hele paleis. ’s Ochtends wakker worden en koffie drinken in de oostzaal, ‘s middags lezen en eten in de zuidserre, en ’s avonds dineren en slapen gaan in de westvleugel. ’s Nachts slaapwandel je terug naar oost, om de zon daar ’s morgens op tijd te treffen. Dat kasteel bezit je dus niet. Je hebt een pijpenla met één raam. Op het noorden. Vóór jou zat er een schilder.

Dus zat ik zo te prakkeseren. Als de zon niet bij jou komt dan zit er niks anders op: jij moet naar de zon. Nee, geen lange vliegreis naar Hittebakkistan maar op de plek, in je woning, draaiend om je eigen spil. Ik zie een enorme betonnen schijf voor me, een fundament verzonken in de grond. Een wiel op zijn kant. Zelfs nu, geveld, als een enorme Friese knol ter aarde gestort, genereert het wiel nog steeds beweging. Want middenin de schijf zit een beweegbare as. Niet leidend naar een volgend wiel, maar verbonden met een huis, waar de dikke pijp van onderaf insteekt. Tegen de onderkant van het huis zijn, in een cirkel die correspondeert een metalen rail die in de bovenzijde van het beton verankerd zit, wielen gemonteerd, die als puzzelstukjes passen in de rondlopende richel. Het huis kan draaien.

Mee met de zon. De hele dag feest, altijd dezelfde felle spot vanuit de hemel, het raam op het oosten, op het zuiden, op het westen. ’s Nachts net dat ene halfrond doorschuiven van west naar oost, alsof de draaiing van de aarde ten opzichte van de zon als een tandwiel de draaiing van het huis in werking zet.

Het zal wel heel anders zijn. De hele dag dien je je tot een ander uitzicht te verhouden. Het is niet langer vertrouwd en stil, de ongelukkige eeuwige kreuk in de vitrage bij de overburen, de dikke tak met de rare vorm in de linde voor het huis, de donkere vlekken op de muren tegenover je waar je gezichten in ziet. Alles glijdt langs je heen en er komen uitzichten die je nog niet kende voor in de plaats, maar wel zo traag dat de stilstand gehandhaafd lijkt. Je kijkt naar buiten en ineens ben je verhuisd. Het is zoals de beweging van de tijd die je in je horloge probeert te vangen. Niet te betrappen.

De illusie dat de zon om ons heen draait, maakt plaats voor de illusie dat we samen stilstaan, of anders even hard vliegen, zonder dat we het merken. Alleen de draaiende aarde om het huis heen met jou als middelpunt maakt een beetje duizelig. Maar daar valt aan te wennen.

[img]http://examedia.nl/columnx/uploads/img4965ebccd038d.jpg[/img]

Categorieën: Diversen

13 reacties

doemaar88 · 14 januari 2009 op 09:04

Leuk stuk, Anne!

[quote]Nee, geen lange vliegreis naar Hittebakkistan maar op de plek, in je woning, draaiend om je eigen spil. Ik zie een enorme betonnen schijf voor me, een fundament verzonken in de grond. [/quote]
Creatief! 😀

[quote]Alleen de draaiende aarde om het huis heen met jou als middelpunt maakt een beetje duizelig. Maar daar valt aan te wennen.[/quote]
:hammer:

Mosje · 14 januari 2009 op 11:06

Oh, wat leuk, en er is er zelfs eentje gebouwd: [url=http://www.kunstbuitenbinnentilburg.nl/content/draaiend-huis/]www.kunstbuitenbinnentilburg.nl/content/draaiend-huis/[/url]
😉

Anne · 14 januari 2009 op 11:10

Mosje, ja John Körmeling in Eindhoven (of Tilburg?), en er schijnt ook in het echt, dus niet als kunstprojekt, in België een villa te zijn die om zijn as draait. Wist ik niks van toen ik dit schreef :oeps:

SIMBA · 14 januari 2009 op 11:48

Wat een heerlijk zonnig stukje om te lezen en wat grappig dat zo’n huis dus echt bestaat!

Prlwytskovsky · 14 januari 2009 op 13:00

Dan is het niet uit te sluiten dat, als ik ’s avonds thuiskom, de voordeur aan de achterkant zit? :eh:

Krasblog · 14 januari 2009 op 13:21

Leuke column, goed idee.

In de jaren zeventig schreef Wim Kan zijn conferences in een draaibaar tuinhuis.Niet een groot huis maar het idee is het zelfde.

[quote]Het werkhuisje van Wim Kan…. Daar schreef hij zijn teksten. Vaak ’s nachts. In de stilte. Altijd onzeker. Altijd twijfel. In dit huisje zijn de beste Nederlandse politieke conferences van de vorige eeuw gemaakt. Het huisje kon draaien. Draaien met de zon.[/quote]

Bron :Koningstheater [url=http://www.koningstheater.nl/?pid=180]Klik hier[/url]

Zonnige groet,
Krasblog

Mien · 14 januari 2009 op 14:36

Leuke column Anne.
Wat te denken van een reusachtig vogelhuis?
Op een mooi plekje in het bos.

By the way:
Koel noorderlijk licht is achterhaald.
Licht is an sich nooit koel.
De intensiteit van licht hangt af van de breedtegraad waar je je bevind op aarde.
De mythe van het koele noorderlijk licht is ontstaan uit het feit dat schilders vroeger niet de beschikking hadden over kunstlicht en dus niet de hele dag konden schilderen.
Een raam op het noorden garandeerde in ieder geval zo lang mogelijk daglicht (en niet zo goed mogelijk koud noorderlicht).
Bij kaarslicht viel namelijk niet te schilderen … alhoewel bij Georges de La Tour twijfel ik …

Mien

Anne · 14 januari 2009 op 18:45

Allen, dank voor de reacties! Mien, en toch…. toch is het anders, licht uit een raam op het noorden. Koeler is dan wellicht een woord dat niet meer gebruikt zou kunnen worden vanwege de achterhaaldheid van de theorie, maar er is wel iets mee. Licht zonder waas, want dat is wel degelijk wat de zon doet. Er iets over heen leggen. Dus als dat wegvalt, dat waas, dan blijven de dingen kaal over. Schilderbaar.
Ha en dat Wim Kan zo’n tuinhuisje had, vandaar dus!

arta · 14 januari 2009 op 19:58

Mooi geschreven stuk, Anne, ook leuk dat het lezen ervan zulke creatieve reacties opwekt!
🙂

Ma3anne · 15 januari 2009 op 09:43

Een leuk thema om over door te fantaseren. Heb op dit moment mijn huis al 90 graden gedraaid. Ben ik eindelijk van die blinde muur af, waar ik op uitkijk aan de noordkant.
Toch een beetje lastig voor te stellen in een rijtjeshuis ergens-tussen-in. Al die buren die om me heen slingeren…..

Dees · 15 januari 2009 op 14:05

Ow geweldig, ik heb met je verhaal meegedraaid. Het is toch wel met afstandsbediening voor als de automatische draai me even niet bevalt?

Anne · 15 januari 2009 op 21:10

Ma3anne, wat ik nou weer voor me zie…..geweldig!
Dees, ik dacht zelf aan een afstandbediening met schreeuwknoppen: het huis voortbewogen door fietsers, hetzij stroomopwekkend, hetzij letterlijk langzij het hele zaakje als een caroussel vooruit draaiend. Een schreeuw is genoeg om ze tot ofwel harder trappen, ofwel achteruit, ofwel tot stilstand te commanderen. Lijkt me heel geschikt, en ook nog bijzonder mileuvriendelijk.

Dees · 16 januari 2009 op 09:35

Dan moet je er wel een soort gracht om je huis voor graven zonder water erin, anders bederven ze je uitzicht. Verder, geniaal! Ook goed tegen je ochtendhumeur, een beetje tegendraads schreeuwknoppen indrukken 😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder