Zweetdruppels parelen op mijn voorhoofd. Af en toe vloeit er één schoksgewijs langs een ooghoek via de hals en komt op mijn borst tot stilstand. Een plukje haar voor mijn ogen lijkt een vrijbrief te zijn voor het zoute vocht om te prikken. De koperen ploert opent mijn poriën met zijn brandende stralen. Mijn lichaam absorbeert ze als een drooggevallen spons en geeft ze weer af als dauw in de morgenstond. Nergens aan denken, alleen maar voelen. Dat had ik mij voorgenomen toen ik vanmorgen wakker werd en me realiseerde dat een nieuwe dag was aangebroken. Gehuld in badjas de tuin in gelopen en alles wat ik nodig had klaar gezet; ligstoel, kussen, badlaken en een bijzettafeltje. Het koffiezetapparaat kondigde al pruttelend en proestend een vers geurende pot koffie aan.
Ongeduldig en met een zeker schuldgevoel zocht ik in de stapel ongelezen post naar alle nog in cellofaan verpakte muziekbladen. Maandenlang opgespaard en gevuld met columns over mijn favoriete bands uit de symfo- en progrockwereld. Eindelijk gunde ik mezelf de tijd om daar eens lekker in te duiken. Een volle thermoskan koffie, met zorg belegde broodjes en de lectuur werden uitnodigend uitgestald op de bijzettafel. De badjas liet ik als een professionele stripper van mij afglijden. Verlost van beklemmende kleding en gedachten heb ik mij ruggelings uitgestrekt op de wachtende ligstoel, tussen het groen van mijn weelderig begroeide tuin.
Ik toon de natuur mijn naakte kwetsbaarheid en sluit mijn ogen. Heerlijk, dat gevoel. Elke plek op mijn lijf wordt afgetast door dansende zonnestralen afgewisseld door een nauwelijks voelbaar briesje dat vrolijk mijn haren bespeelt. Een warme gloed stroomt door mij heen, een straling die vanaf het huidoppervlak binnenwaarts een weg zoekt en mijn onrustig hart verwarmt en ontspant.
Mijn gedachten dwalen af naar lang vervlogen zomers. Vakantiewerk in de bollen. Moederziel alleen midden in de uitgestrekte bollenvelden op mijn blote knieën in het hete zand. Onkruid wieden in dahlia-bedden waar geen einde aan kwam. Of narcissenbollen rapen, kloppen en vervolgens drogen in hoog opgestapelde draadbakken. Wat kon ik daar heerlijk wegdromen in die zinderende hitte. Af en toe oprichtend zag ik de eindeloze verten overgaan in een trillende atmosfeer boven het groene bladerdak. De overweldigende stilte werd soms opgeschrikt door een stel overvliegende eenden, luid kwakend om het hardst. Een maagdelijk wit zwanenpaar dobberde minnekozend rond in de kavelsloot, genietend van hun spiegelbeeld en elkaar in het donkere water.
Het leven was eenvoudig en overzichtelijk. Je wist wat er van je verwacht werd en je wist ook precies wat je te wachten stond.
In de verte hoor ik spelende kinderen, onderbroken door het sonore geluid van een langsrijdende vrachtwagen. Een bus stopt aan de voorzijde van ons huis en opent zijn deuren met een sissend geluid. Gedempte stemmen stappen uit en verdwijnen in het niets.
De zon is nooit zo dichtbij geweest. Ik zweef weg in een geruststellende droom de onmetelijke ruimte tegemoet op de golven van de zonnewind.
18 reacties
Troy · 24 juni 2005 op 19:24
Kawasutra; er schuilt een dichter in jou…:-)
Grt Troy
Domicela · 24 juni 2005 op 19:28
[quote]Vakantiewerk in de bollen.[/quote]
Wie niet hier in de buurt?
Beetje melancholisch, maar ik vond het wel mooi! 🙂 🙂
Mosje · 24 juni 2005 op 19:42
[quote]Kawasutra; er schuilt een dichter in jou…[/quote]Inderdaad Troy, volgens mij heb jij je maatje gevonden nu. Of ben jij ook lid van die bollenstreekse motorclub?
Eddy Kielema · 24 juni 2005 op 19:47
Ben je nog aan het lezen van die muziekbladen toegekomen, Kawa? 😉
Dees · 24 juni 2005 op 20:02
[quote]De zon is nooit zo dichtbij geweest.[/quote]
🙂
KawaSutra · 24 juni 2005 op 20:20
[quote]Ben je nog aan het lezen van die muziekbladen toegekomen, Kawa?[/quote]
Betreft IO-pages, Eddy. Misschien wat voor jou?
En ja, na mijn ruimtevlucht heb ik er nog wel een paar kunnen verslinden. Het blijft nog zomer dus…….
Wright · 24 juni 2005 op 20:54
Mooi en meeslepend taalgebruik.
Prachtige column, Kawa!
sally · 24 juni 2005 op 21:56
Ja, ik kan gewoon enorm genieten van zo`n dromerig lekker lopend schrijfsel.
Toch een kunst om van zo`n simpel gegeven zo`n mooi stukje te maken.
groet
Sally
Li · 25 juni 2005 op 01:05
Mooi en poetisch geschreven Kawastura. En wat een geweldige titel. En wat betreft symforock: meneer Li is daar helemaal gek van …
Af en toe word ik er gek van 😛
Lekker beschreven dat naaktzonnen.
Lijkt me eerlijk gezegd ook wel wat.
Dit waarschijnlijk tot groot plezier van de overbuurmannen.
Ik doe het dus maar niet.:-(
Li
bert · 25 juni 2005 op 01:37
[quote]Elke plek op mijn lijf wordt afgetast door dansende zonnestralen afgewisseld door een nauwelijks voelbaar briesje dat vrolijk mijn haren bespeelt.[/quote]
Kawa, ik ben de tel nu kwijt, maar dit is opnieuw een topper. Deze keer gaat de column bij wijze van spreken over niets, in vergelijking met de vorige colomns. Toch heb ik opnieuw genoten hoe je de eenvoud van het niets en het genieten daarvan onder woorden hebt gebracht in deze column. 🙂
Ma3anne · 25 juni 2005 op 07:20
Een juweeltje in zijn eenvoud qua stijl en inhoud.
Louise · 25 juni 2005 op 07:45
Normaal zou ik reageren met een: [i]ik was erbij, ik beleefde het mee[/i] maar dat doe ik nu maar niet 😉
Zeer beeldend geschreven, heel rustgevend eigenlijk.
Kees Schilder · 25 juni 2005 op 08:25
Heel sfeervol.Heel mooi
champagne · 25 juni 2005 op 08:58
Prachtig Kawa….alle complimenten die te vergeven zijn hebben mijn voorgangers al geplaats…ik sluit me er volmondig bij aan!
WritersBlocq · 25 juni 2005 op 10:07
Hoi Kawa,
de diversiteit waarmee jij met woorden tovert, dan weer zo gevoelig, dan weer zo eenvoudig, is klasse. Genieten kan je, gelukkig, tussen de drama’s door die het leven je schenkt. Jou krijgen ‘ze’ er niet onder. Groetje, Pauline.
pepe · 25 juni 2005 op 20:59
gewoon mooi, of is dat te simpel gezegd?
KawaSutra · 26 juni 2005 op 15:19
Dank voor jullie positieve reakties. :kiss:
klungel · 27 juni 2005 op 08:26
‘k Heb genoten (en geniet nog een beetje na).