Zonsverduistering

11 augustus 1999. Er zijn van die dagen die je gewoon niet kan vergeten. In bijna alle opzichten was het geen gewone dag.

Ik zat in Manila, in de Filippijnen. In het hotel The Traders op Roxas Boulevard om precies te zijn. Het was een uur of twee, drie en tot op dat moment had ik me prachtig vermaakt. Toen stortte de hele wereld in. Zij zei maar een paar simpele woorden en meteen begon de kamer rondjes te maken. Of was ik het die 100 mijl per uur rondjes stond te draaien? Alsof dat niet vreemd genoeg was had ik tegelijkertijd het gevoel dat mijn hoofd de lucht in schoot terwijl mijn voeten de grond in probeerde te boren.

Zij was mijn toenmalige vriendin, Pia. Wij hadden elkaar via het Internet leren kennen. Wij hadden maandenlang gecorrespondeerd via email en ICQ en omdat ik toen flink verdiende was het voor mij geen probleem om zomaar een bezoek te brengen aan haar en de Filippijnse hoofdstad. Het klikte meteen. O, wat hebben we heerlijk gevrijd, maar dan wel met condpom, want wij kenden elkaar per slot van rekening niet.

Na een paar dagen (en nachten), hebben we de beslissing gemaakt om ons allebei te laten testen voor HIV, omdat wij ook zonder condoom wilde vrijen. Weer omdat ik geld had, konden we dat binnen 24 uur laten doen. Vrolijk hebben we ons laten prikken en meteen daarop een tripje gepland naar een baai met een mooi hotel. We zouden meteen na de uitslag vertrekken.

11 augustus 1999. Er zijn van die dagen die je gewoon niet kan vergeten.

In het ziekenhuis wachtten we lachend en speels op het uitslag terwijl zenuwachtige Filippino’s en Filippina’s onrustig zaten te wachtten op hun beurt – of keken nieuwsgierig naar die lange bleke man uit Europa.

Pia kreeg een seintje van de verpleegster en liep vrolijk naar de kamer van de specialist. Ik maakte me nergens zorgen over. Over een paar minuten zou ze naar buiten komen en we zouden meteen terug naar het hotel racen om zo snel mogelijk weer de kleren uit te trekken.

Het duurde misschien 15 minuten en toen ze naar buiten kwam was de vrolijkheid aan haar gezicht totaal verdwenen. Nu zag ik iets dat meer op boosheid leek.

Huh? Iemand boorde een vlijmscherp stuk ijs door mijn buik, vlak voordat Pia mijn hand pakte en zei: “Let’s get out of here”, of iets dergelijks.

In de taxi, zei ze niets, maar ik kon wel merken dat ze boos was. Op wie? Op mij? Op haarzelf? Op de wereld? “Wat is er aan de hand?” vroeg ik, maar ze zei dat ik moest wachtten totdat we terug waren in de hotelkamer.

Eenmaal daar zittend wond ze er geen doekjes om: “Je bent seropositief.”

Iemand pakte de hotelkamer en zette het op z’n kop, samen met mijn wereld.

11 augustus 1999. Er zijn van die dagen die je gewoon niet kan vergeten.

NB: 11 augustus 1999 was ook de dag van de totale zonsverduistering. Die avond keek ik ernaar op de TV terwijl ik een hele fles Bacardi wegwerkte. Alleen. In een hotelkamer 5000 km van thuis. Wel toepasselijk, vond ik.