Zou het kunnen

Zou het kunnen, een column te maken met alleen maar vragen? En blijft het dan ook nog wel een column? Zal ik een gokje wagen? Wat heb ik te verliezen? Zou ik met alle vragen ook nog iets kunnen vertellen? Gaat het dan nog ergens over? Kan je met vragen veel meer duidelijk maken dan alleen maar je mening te uiten? Zou mijn oude maar o zo wijze leermeester dan toch gelijk gaan krijgen? Zal ik dat dan eindelijk in gaan zien? Maar boven dat zouden andere mensen dat ook inzien? Of in ieder geval de aandacht trekken? En blijft het interessant om dit te lezen zonder een ander antwoord te krijgen?

Hoeveel mensen leven er met vragen, waar ze nooit een antwoord op krijgen? Hebben ze daar vrede mee? Kun je er mee leven wél een antwoord te krijgen? Of had je achteraf gezien, liever geen antwoord op die vraag willen hebben? Wordt je er wijzer van het antwoord wel te weten?
Kun je uitgevraagd zijn? Zouden jullie het antwoord weten? Zal ik het raden?

Kan je te veel vragen? Zou het irritant zijn als iemand veel vraagt? Of zou je het kunnen waarderen? Maar hoe weet je als iemand je iets vraagt, of diegene ook echt geïnteresseerd is in het antwoord?
Hoe oud bent u eigenlijk?
Gaf u ook antwoord op deze vraag? Is dat niet stom? Denkt u bij al deze vragen ook aan een mogelijk antwoord? Of zou ik de vragen met een ander doel stellen?

Waarom denken wij onmiddellijk, in plaats van de vraag gewoon te stellen?
Denkt u dat ik misschien al wel wijzer ben geworden door alleen al, al deze vragen?
Bent u dat?
Of blijft u nu met deze vraag zitten?