Dit gaat over een huis, waar bij binnenkomst gelijk een warme deken over je heen valt (en als je niet uitkijkt een hoop rommel ook). Het is een warmte waar geen Celsius aan te pas komt.
Het bestaat al zo een 15 jaar denk ik, en het veranderd vaak van gedaante, maar het staat als een huis dat die rommelige maar al zo gezellige sfeer blijft bestaan.
Ik heb hem gevonden, nee niet mijn twintig jaar oude teddy beer, maar ik denk m’n liefde.
Duizenden, honderden nee, miljarden mensen zijn me voor gegaan, maar ik had me nooit kunnen voorstellen dat ik bij die zwijmelende, liefdeszieke mensen zou gaan horen.
“Nou, je raad het nooit…”
“Wat dan?”
“Ik ben weer genomineerd!” zegt ze quasi nonchalant.
Ik moet lachen om hoe achteloos ze het probeert te brengen, want ik ken haar langer dan vandaag.
Zou het kunnen, een column te maken met alleen maar vragen? En blijft het dan ook nog wel een column? Zal ik een gokje wagen? Wat heb ik te verliezen?
Mick en Art zijn mijn twee broertjes, waarvan Mick de oudste is. Mar is hier kind aan huis. Miertje heeft me zowat opgevoed en is eigenlijk een soort zus voor mij en heeft samen met haar man Ronnie een zoontje van 2 jaar. Mup kennen jullie in middels al.
