On-vrij gezellig

Ik heb hem gevonden, nee niet mijn twintig jaar oude teddy beer, maar ik denk m’n liefde.
Duizenden, honderden nee, miljarden mensen zijn me voor gegaan, maar ik had me nooit kunnen voorstellen dat ik bij die zwijmelende, liefdeszieke mensen zou gaan horen. Waarschijnlijk als je me dat een jaar geleden had verteld had ik heel hard gelachen en gezegd dat m’n leventje beviel mij prima zo. En dat was ook zo. Ik ben vrij gezellig, niet vrij ongezellig.

Natuurlijk had ik wel al eerder de nodige vriendjes, maar lang hield ik dat nooit vol. Ik snapte ook het hele principe er niet van. De liefde die je krijgt? Die kreeg ik thuis ook. De saamhorigheid? Tsja dat had ik meer met m’n vriendinnen. Humor? Hmm, ik vond het altijd een beetje gemaakt, de lachbuien met mijn eerdere vriendjes waren niks, vergeleken met die van mijn vriendinnen. En wat jullie nu allemaal denken de seks?… geloof me, een vriendje is niet de enige weg naar bevrediging. Ik vond het ook een hele opgave om met een vriendje samen te zijn: ” pff moest ik weer een beetje leuk zitten zijn, ik geloof überhaupt niet dat dat vriendje ook maar iets snapt van wat mij bezig houd.”

En weet je, ben er eindelijk achter wat het dan wel is.
Nou, nee eigenlijk niet, maar het is er gewoon, zo simpel is het. Helemaal geen opgave, de enige opgave is dat er 9000 kilometer tussen ons in zit. Maar zelfs dat houdt ons niet tegen.
De liefde is er, de humor is er, de saamhorigheid is er en boven alles mijn vriendinnen en familie zijn er ook nog steeds!

En natuurlijk probeer ik realistisch en een ook beetje sceptisch te blijven, dat is nou eenmaal de aard van het beestje. Maar ik heb daar steeds meer moeite mee.
En als ik mezelf er op betrap dat ik weer eens zoetsappig, op een wolkje en door mijn roze brilletje zit te kijken.
Dan kap ik dat zoveel mogelijk af, het druist nou eenmaal tegen mijn principes in.

Gelukkig ben ik niet zo’n principieel mens.