Zuid, west, oost best?

Regelmatig ben ik, als geboren Brabander, in het westen des lands te vinden. Natuurlijk neem ik mijn streekgewoontes gewoon mee. In het begin besefte ik niet dat die totaal anders waren dan daar. Door schade en schande ben ik wijs geworden. Mijn gewoontes hebben, onbedoeld, mensen de stuipen op het lijf gejaagd. Op een middag in een drukke winkelstraat wenste ik een dame van rond de tachtig ‘goedemiddag’. Haar reactie verbijsterde me. Zij greep vliegensvlug haar handtas stevig vast en in het voorbijgaan hoorde ik haar nog net tegen haar metgezel mompelen: “Die is op mijn poen uit zeker?”

Er zijn twee kampen heb ik gemerkt. Je hebt de pro-Brabo’s die gelijk over hun gezellige vrienden in het zuiden beginnen en er steevast aan toevoegen, dat Brabantse nachten écht lang zijn, en je hebt de anti-Brabo’s die mij terstond doorverwijzen naar de dichtstbijzijnde logopedist om iets aan mijn spraakgebrek te doen!

Ook kwam ik er achter dat het IQ van de gemiddelde westerling wat hoger ligt dan bij ons. Vooral van hun medische kennis ben ik vaak onder de indruk. In openbare gelegenheden wordt vaak gesproken over de meest vreselijke kwalen. Zij weten er veel meer vanaf dan ik. Natuurlijk ken ik ziektes als kanker, tering en tyfus, maar dat er ook nog onnoemelijk veel combinaties mogelijk zijn is bij ons nog niet bekend.

Ondanks dat ik een enkele keer belachelijk gemaakt word en me af en toe allochtoon in eigen land voel, zie ik absoluut de humor van dit soort situaties in. Het verbaast mij dat ze nog steeds niet door hebben, dat ik bezig ben met een poging het verspreidingsgebied van de zachte ‘g’ te vergroten. Dat lukt aardig. Mijn vriend neemt hem soms onbewust al over. Hij zegt dan geen doeg, maar daa’ch’! Ikzelf houd het maar gewoon op houdoe!