Zusterliefde

Een laatste smsje, voordat we opstijgen. Zusje, we komen er aan, zorg dat je op tijd op het vliegveld staat.
Na een 3 uur gevlogen te hebben landen we in Athene. Zoals te verwachten lopen mijn zus en ik steevast de verkeerde kant op. De gedachte, go with the flow, gaat hier duidelijk niet op. Op de band waar de bagage van vlucht LTU 222 uit Dusseldorf op rond draait, staan nu eenzaam een fel groene en roze koffer te wachten op hun eigenaar. Op ons dus! Daar staan ze, mijn zus en zwager. Wat ziet ze er uit, broodmager, wallen, zware lijnen in haar gezicht maar met zo’n stralende glimlach dat al snel het beeld wordt weggevaagd en ik alleen nog maar haar ogen en glimlach zie.
Die glimlach neemt me terug naar de tijd dat ik voor het eerst kennis mocht maken met mijn zusje.

Mam, ik heb een kindje gekregen, mag ik naar huis komen? Zo begon het telefoongesprek 41 jaar geleden.
Ze kwam naar huis met een 10 dagen oude baby, een meisje. Alles werd snel her en der gehaald, een flesje bij een vriendin, een buurvrouw kwam aan met kleertjes. Voor de luiers en voeding werd de kruidenier op de hoek uit zijn bed gebeld. Ik werd mijn ledikantje uitgehaald en moest opeens in een groot bed slapen.
Alsof ze geen 2 jaar weg was geweest, zonder enig teken van leven, stapte mijn oudere zus haar ouderlijk huis binnen. Het kindje wat ze in haar armen droeg, werd zonder enige plichtplegingen in de eerste de beste handen neergelegd en met een diepe zucht ging ze zitten.

Oma nam het kindje over en bekeek haar eerste kleinkind, een paar bruine ogen keken terug, donkere krulhaartjes omsierde het bijna engelachtige uiterlijk van het meisje. Met een onverschillige blik in haar ogen bekeek mijn oudere zus het tafereeltje van Oma en kleinkind. God, wat haatte ze het. Ze kon er niet eens naar kijken.

Op een avond, een week of 2 later, ging ze het spreekwoordelijke pakje sigaretten halen en verdween weer, haar dochter achterlatend bij Opa en Oma. Amsterdam trok, het leven trok. Ze had niets met kinderen en al helemaal niet met haar eigen kind.

Zo is mijn zusje “geboren”, ze droeg dezelfde voornamen als ik en mijn moeder besloot haar ook dezelfde achternaam te laten dragen, we werden dus echte zusjes. We droegen zelfs dezelfde kleding, alles werd in tweevoud gekocht. Achteraf kan ik zeggen dat het voelde alsof mijn identiteit me werd afgenomen. Ze had me verdrongen van mijn speciale positie van jongste en alle aandacht ging naar haar. Mijn nichtje, mijn zusje…

We hadden vaak ruzie, ik kan me nog herinneren dat mijn moeder me verboden had haar te slaan dus drukte ik mijn kin op haar hoofd, ze was namelijk heel lang net een kop kleiner dan ik. De woede verliet mijn lichaam via mijn kin op haar hoofd, maar ik kon altijd zeggen dat ik haar niet had geslagen.
Een haat-liefde verhouding werd het, ik mocht mijn zusje pijn doen maar een ander zeker niet, want dan kregen ze te maken met mij, haar 3 jaar oudere zus.

Zo groeiden we op, als zij een grote mond had, kreeg ik op mijn donder, want zo werd er gezegd, dat had ze van mij overgenomen. Mijn zusje was “zielig” en ik? Ik begreep er niets van, ze had toch hetzelfde als ik en meer? Ouders die van haar hielden en tegelijkertijd waren die ouders ook haar Oma en Opa.

Ze zal 14 jaar zijn geweest toen haar biologische moeder voor het eerst aandacht aan haar besteedde, dolgelukkig was ze. Mijn oudere zus woonde niet meer in Amsterdam maar had een flatje in Rotterdam en woonde samen met een Turkse man. Om het weekend mocht, mijn zusje, Paulien komen logeren, totdat de Turkse man minder aandacht ging geven aan mijn oudere zus maar destemeer aan Paulien. Het gevolg was dat Paulien na een weekendbezoek ziek naar huis kwam en de volgende weken in een levensbedreigende situatie verkeerde, een voor een vielen haar organen uit, de artsen spraken over een vergiftiging.

Toen mijn zusje 18 jaar oud was, vertrok ze voor een vakantie naar Griekenland om daar de liefde van haar leven te ontmoeten, een blonde Griek met de daar bijbehorende Griekse charmes.

Nu, na 10 dagen met haar in Griekenland te hebben doorgebracht, met zware gesprekken over haar moeder, mijn zus, onze ouders, begrijp ik voor het eerst in mijn 44 jarig leven wat mijn ouders er toe hebben bewogen om op onpedagogische wijze met mij en mijn zusje om te gaan, want ondanks het feit dat ze liefdevol is groot gebracht en alles heeft gekregen van onze ouders wat haar hartje begeerde, heeft ze zoveel pijn en wonden van haar natuurlijke moeder toegebracht gekregen dat ze uiteindelijk nooit echt gelukkig is geworden. Het enige wat overblijft is haar drang naar aandacht, goedkeuring maar bovenal de liefde van haar biologische moeder.

Haar biologische moeder, mijn oudere zus, overleed na een veelbewogen leven in 2002 met een laatste steek naar haar dochter. Paulien mocht niet worden verteld dat ze was overleden.