Zwart schaap

De leegte in mijn keukenkastjes dwingt mij tot het bezoeken van de zaterdagmarkt in het centrum. De meeste mensen kiezen op dat moment voor de stad, om lekker wat rond te tuttelen. Even neuzen hier, nog wat kijken daar. Bah. Ik ben een recht-op-mijn-doel-af-winkelaar en dat lukt dan niet. Om mijn ellende nog wat te vergroten, stáát Marie er op om ook mee te gaan. Al op de hoek van mijn plein kunnen we aansluiten in de kudde en niet lang daarna bereiken we het hoogtepunt van de drukte. Als een volleerde herder sleur ik mijn dochter tussen de winkelschapen door. Schampere opmerkingen worden beloond met mijn venijnige blik. Stroopwafel-en frikandellengeurtjes gaan totaal aan me voorbij. Ik ruik alleen mijn stal.

“Mam, ik wil oorbellen kopen van mijn zakgeld.” Shit, net nu we zo lekker aan het slalommen zijn, krijgt Marie ineens een eigen mening. Zuchtend ren ik op een sieradenwinkel af en stop abrupt voor de deur.
“Ga jij maar naar binnen. Ik rook even een sigaretje.” Vrolijk huppelt ze de winkel in. Ik sluit aan bij de mannen die al voor de winkel geparkeerd staan. Inclusief grote tassen van trendy damesmerken. Watjes.

Overduidelijk staan ze hier gedwongen. Eéntje draagt zelfs de roze glitterhandtas van Vriendin om zijn schouder. Als de betreffende hoogblonde, goedgekapte dame naar buiten klik-klakt, stopt ze geïrriteerd tasje nummer elf in zijn handen. Zonder een woord te wisselen loopt ze voor hem uit en tot mijn stomme verbazing volgt hij direct. Het handtasje doet een belachelijk lentedansje op zijn heup. Loom veegt hij met het manchet van zijn overhemd denkbeeldige zweetdruppels van zijn voorhoofd en kijkt triest. In en intriest.

De overgebleven mannen wisselen een blik van herkenning met elkaar en kijken mij, als vreemde eend, aan.
“Waar is jouw man?” durft er één te vragen.
“Bestaan mannen dan nog?” pareer ik, hem indringend aankijkend. Beschaamd begint hij trottoirtegels te tellen, tot zijn ‘lot uit de loterij’ hem oppikt. Weliswaar met de belofte ‘nog vijf winkels en dan mag je een biertje’, maar toch.

Wanneer Marie met de geweldigste, coolste, vetste oorbellen naar buiten komt -Doe je ze gelijk even bij me in?- krijg ik het tempo niet meer te pakken. Mijn ogen volgen dwangmatig elke man in mijn directe omgeving. Zeven van de tien drentelen achter een vrouwmens met leeuwentem-ogen aan, met een blik alsof ze onderweg zijn naar de slachtbank. Af en toe laten ze een droevige blik vallen op de overvolle terrasjes, waar sexegenoten, die het weekendgebeuren al overleefd hebben, trots de overwinning vieren. Met hun biertje als trofee voor zich op tafel, rangschikken ze de roze, rode en witte tasjes op kleur.

Bij de groentekraam aangekomen val ik midden in een gesprek tussen de marktkoopman en een Marokkaans meisje. “Jullie lopen toch altijd een meter achter de man?” vang ik nog net verbijsterd op. Het meisje kijkt even naar de hand van haar vriendje, die de hare omsluit, en begint te lachen.
“Mijnheer, dat is zó ouderwets. Wij lopen ook gewoon hand in hand, hoor.” Onmerkbaar vangt ze mijn gedachten op en kijkt rond alsof het de eerste keer is dat ze een marktplein ziet. Ze vangt mijn blik. Een brede glimlach. Ik voel haar weerwoord, absorbeer haar medemedelijden en lach terug naar haar, terwijl ze zwijgend de groenten aanpakt. Wanneer haar vriend het tasje over wil nemen geeft ze mij een knipoog.
“Laat maar, ik draag ze zelf wel.”