Zwijgkreng

“Weet je,” zei de vrouw. “Als mijn man weet dat wij met elkaar praten, wordt hij al jaloers.”
“Ik heb nog niets gezegd,” zei ik.
“Maar nu wel,” antwoordde de vrouw.
“Ik moet natuurlijk wel kunnen zeggen dat ik niets gezegd heb,” probeerde ik.
“Je mag zeggen wat je wilt,” zei de vrouw. “Maar mijn man vindt dat niet leuk.” “Ik zeg wel niets meer dan,” meesmuilde ik.
“Heel goed,” zei de vrouw. “Maar intussen heb je alweer wat gezegd.”
“Ik zwijg als het graf,” vervolgde ik.
“Dat had je niet hardop moeten zeggen,” zei de vrouw. “Nu is het een contradictio explicita.”
“Maar hoe moet ik dan zwijgend iets tot uitdrukking brengen?” vroeg ik.

De vrouw keek mij met veelbetekenende blik aan en zei niets.

“1-0 voor jou,” zei ik.
“Wij vrouwen zijn goed in het winnen van discussies,” praalde de vrouw. “Vind je ook niet?”

Ik keek langs de vrouw heen en deed er het zwijgen toe.

“Je lijkt mijn man wel,” zei de vrouw toen. “Die kan ook zo zwijgzaam zijn.”