’s Morgens vroeg bij het vertrek kijkt ze me haast smekend aan. Geen column over ons reisdoel alsjeblieft. Eigenlijk liever helemaal geen column.
Ik mompel iets onverstaanbaars dat opgevat kan worden als een bevestiging en we gaan op weg. Naarmate de dag op zeer plezierige wijze verstrijkt, stapelen de ideeën voor een verhaaltje zich op. Verdorie, en ik zal ze niet kunnen uitwerken?
Ik voel me als die Engelse gevangene die deze week 6 miljoen pond heeft gewonnen in een loterij. Voor zijn eigen veiligheid is hij naar een strengere gevangenis overgeplaatst en is zijn weekendverlof ingetrokken. Ook ik heb nu een lotje uit de loterij, maar voel me door haar beperkt in mijn vrijheid van blijheidsuiting.
Ik neem me voor om te doen wat ik vroeger ook wel deed als me iets verboden werd: de mazen in de wet opzoeken, tegen de stroom in roeien, de omgekeerde psychologie toepassen. Kortom: de methode Mosje.
En dus.
Ze bestaat niet. Heeft geen naam, geen leeftijd en woont nergens. Ze werkt niet, heeft geen verleden en geen toekomst. Ik heb niet met haar gepraat. We hebben elkaar niet aangekeken en geen fysiek contact gehad. We hebben geen plezier beleefd, niets gedronken en ook niet samen gegeten. De dag van ons uitstapje is verdwenen. Augustus 2004 telt slechts 30 dagen.
En mocht ik een dezer dagen door Niettemin gebeld worden met de vraag: “Waarom toch een column?” dan zal ik zeggen:
“Lieve Nietje, ten eerste gaat dat stukje echt nergens over, ten tweede bestaat het helemaal niet, en ten derde was het al geschreven voordat ik je ontmoette.”

Categorieën: Mannen & Vrouwen

Mosje

MOSje.iS van alles wat en zelfs dat niet helemaal

9 reacties

rimram · 19 augustus 2004 op 20:44

Dag dag Mosjeman…er zijn vele “columnXen'( schrijf ik helemaal fout natuurlijk.-) met vakantie, gezien de reacties. Moet kunnen natuurlijk, we schrijven natuurlijk voor diegene die blijven…en uiteraard voor ons eigen plezier…ook een column over niets dan niets… Dat is zoiets als ‘doorschrijven’tien minuten je pen op papier houden en maar doorl*llen.;-) Je weet niet wat je schrijft soms…maar ik denk dat jij wel weet wat je doet. 😛 :kiss:
Rim

Kees Schilder · 20 augustus 2004 op 00:03

Zelfs als je over niets schrijft,is het iets Mosje.Geweldig!

sally · 20 augustus 2004 op 01:33

ach, mijn lieve mosje
ik begrijp exact wat je bedoeld. (denk ik).
Mijn vingers jeuken ook altijd om te schrijven. Ik heb expres m`n laptop niet meegenomen met vakantie omdat ik weet dat ik dan m`n aandacht niet aan degenen geef die het verdienen.
Thuis kruip ik er snel achter als niemand me mist.
Heel langzaam dringt het bij de rest door dat het een serieuze hobby is.En geen lantefanteren achter `dat domme schermpje`
Moet me vaak inhouden met schrijfsels inzenden om m`n geliefden niet te kijk te zetten.
Heel langzaam maar zeker kom ik los en begin daar ook schijt aan te krijgen.Alhoewel……nog wel anoniem.
Schrijversjeuk kan niemand dimmen.
liefs Sally

ignatius · 20 augustus 2004 op 12:29

Om met Herman Brusselmans te spreken: “Ik heb alweer niets te melden”. Ondanks dat zeg je genoeg in dit stukje. Heb het met plezier gelezen.

pepe · 20 augustus 2004 op 20:34

Na ruim twee weken mosjes keuteltjes en columnx te hebben gemist, is dit weer heerlijk thuiskomen.

ReporterL · 20 augustus 2004 op 20:39

Heerlijk, een halve bladzijde vullen en niks zeggen, daar kan ik van genieten 🙂

Ma3anne · 20 augustus 2004 op 23:51

Deze column heb ik niet in een preview gelezen en ik heb er nooit commentaar op gegeven. 😛

Louise · 21 augustus 2004 op 08:43

Ha Mozzie,

Als geen ander kun jij van niets, gewoon een heerlijk stukje maken. Ik heb er echt helemaal niets op aan te merken, top! 😀

Dees · 21 augustus 2004 op 10:39

Tsja dan blijf ik niet achter met: niets op aan te merken 😉

Leuke column Mosca

Geef een reactie

Avatar plaatshouder