Bea Creadief op vrije voeten

Zwart haar, een bochel, een wrat op de neus, stinkend uit haar bek en oren en voorzien van schamele kledij anno 2039, hinkelt Bea Creadief door de straten van Porto Monnee. Het regent sigarenstelen en de nacht probeert op te komen, met veel moeite. Ze heeft slecht geslapen, de nacht, niet Bea. Bea slaapt nooit.

Bea lijdt aan narcolepsie. Ze draagt dan ook altijd een grote snorkel bij haar. Niet dat het helpt, maar voor het idee. Want alles, alles draait uiteindelijk om idee. Ook wel afgekort ID. Wie geen idee, lees ID heeft, is een arm mens. Met een idee, lees ID kun je grenzen overschrijden. Die van jezelf en die van anderen. Wat wil een mens nog meer? Of een dier? Of plant? Ding?

Sinds een week is Bea losgelaten. ‘CREADIEF IS LIEF’, scandeerden haar becelgenoten. Helemaal hotel de botel werd Bea daarvan. Ze vond dat ze door haar straf met haar kont in de boter was gevallen. Haar becelgenoten beaamden dat. Het was ook een mooie becel die ze toegewezen had gekregen. Bijna veertig vierkante meter en volledig gemeubileerd, in jaren 2020 stijl. Top. Ze kon er maar moeilijk afscheid van nemen. Haar becelgenoten waren ook zo vet lief, niet normaal. Eerder knettergek, heerlijk. Prettig gestoord.

Haar straf duurde amper vijf seconden. Maar wat waren het fijne, lange, eeuwige seconden geweest. Zo intens had ze tijd en mensen nog nooit beleefd. De straf was haar terecht toegekomen en was ook mooi bepaald. Factor vijf was voortaan haar levensmotto. Sterfmotto ook. Je kunt maar een motto hebben, nietwaar? Factor vijf had uiteindelijk geleid tot vijf seconden becelstraf. Goed te doen. Meer had het niet moeten zijn. Compleet verzadigd stapte ze dan ook uit haar becel. Meervoudig en zuur. Zoals het een moderne heks betaamt.

En toch … helemaal gelukkig liep Bea niet door de straten van Porto Monnee. Nee. Niet een omgeving om prettig te vertoeven. Zeker niet na wat er de voorgaande seconde was voorgevallen. Een heftige breinshock, ingegeven door een haperende snorkel, had haar beelden teruggeven van het gerecht dat plaats had gevonden voor haar in becelstelling. De rechters waren hard geweest, zo ook de jury. Keihard.

Eerst had ze moeten zwemmen in kokende poeliepek, dropwater van 180 graden Celcius. Haar lievelingsdrank. En ze mocht het niet innemen, alleen in drijven. ‘Niet drinken, niet likken’, had ze telkens hardop voor zich uit geroepen, soms zelfs door haar snorkel heen, het zou anders haar delikt alleen maar bevestigen, verergeren. Daarna werd ze, nog druipend van de poeliepek, op een roestige balk geheven. Door twee reuzenapen, genaamd King en Kong, werd ze vervolgens door het enge bos gedragen en met veren bestrooid. En wat voor veren? Inktvisveren. Bah. De noppen van de veren zogen zich haar tengere lijf binnen en probeerden haar idee en ID te stelen.

En dat, dat mocht nu net niet gebeuren. Haar bestaansrecht stond op het spel. Alles, maar dan ook alles bekende ze, biechtte ze op. Bea liet los. Eindelijk. Straf had ze haar straf uitgezeten, doodstraf.