Dip zonder saus

Iets meer dan een maand geleden zat ik in een dip. Om de dip te doorbreken besloot ik mijn ouwe gabber en druïde Panoramix te consulteren. Het was even lopen naar Frankrijk maar ach, ik had vakantie. En wandelen, daar zijn vakanties goed voor, toch?

Het viel niet mee, helemaal naar Bretagne lopen. Maar allez, ik heb dan ook geen touringcar of sleurhut. Zelfs een auto ontbeer ik. Op mijn sandalen ging ik op pad en zette mijn beste beentje voor, 735 kilometer lang. Ik heb er 150 uur over gedaan. En heel belangrijk, ik versleet slechts twee paar sandalen.

De wandeling naar Plougasnou in Bretagne werkte louterend. Eigenlijk was ik na twee dagen lopen mijn dip al kwijt. Het was vanaf dat moment zaak om geen nieuwe dip op te lopen. Een consult bij mijn lang gebaarde vriend is namelijk niet goedkoop. Niet dat hij middels een lange bevalling op aarde kwam. Nee hoor. Hij heeft gewoon een hekel aan kappers. In zijn ogen allemaal charlatans, maffe schaar- en scheerfreaks.

Met zijn gouden sikkel had hij met gemak zijn baard allang kunnen trimmen. Maar uit protest tegen het oeroude kappersgilde besloot hij, al lang geleden, zijn witte baard te laten staan. Een zichtbaar en gestaag groeiend protest, dat mag duidelijk zijn. Het maakte van Panoramix een rolmodel. Tegenwoordig is de baard weer in. Zelfs jonge pubers wagen zich eraan. Dat zag ik onderweg. Pubers met baarden die zich verplaatsten op platte borden met kleine wieltjes.

Voorzichtig vervolgde ik het lange pad dat ik zorgvuldig had uitgestippeld op een oude ANWB kaart. Wakend voor een nieuwe dip. Die liggen altijd wel ergens op de loer. Het zou mooi zijn als ik de dure kosten van een consult van Panoramix kon uitsparen. Dan kon ik ook weer nieuwe sandalen kopen.

Panoramix was blij mij te zien. Sinds het laatste druïdecongres had ik hem niet meer gesproken. Hij was wel verbaast dat ik was komen lopen. Waarom ik geen bezemsteel had genomen? Domme vraag. Ik ben geen Harrie Potter. Nee, ik vond het wel goed voor mijn gezondheid. Waarbij opgemerkt dat het niet gezond was voor de mensen die me tegemoet kwamen. Zij hebben nog nooit iemand zo hard horen vloeken. Ja, 735 kilometer lang.

Na een kopje muntthee en een goed gesprek vond ik het welletjes en besloot te vertrekken, terug richting Nummer Eén. Ik kreeg nog een gratis goede tip mee van Panoramix, mocht ik onderweg en in de toekomst nog tegen nieuwe dippen aanlopen. Cirkeltjes draaien met een natte duim op de eerste de beste boom die ik onderweg tegenkwam. Dat was de tip. En ik moet zeggen. Het hielp. Totdat ik dat ook per ongeluk deed op de buik van de conducteur, in de trein naar Gent. Dezelfde weg ook helemaal teruglopen was achteraf gezien geen goed plan. Na een dag lopen had ik dan ook besloten de trein te nemen.

Vanaf het moment dat ik de buik van de conducteur met mijn natte duim betastte had ik geen dip meer maar een probleem. Of wacht, niet ik, maar de conducteur had een probleem. Hij vond namelijk dat ik zijn persoonlijke ruimte met voeten had getreden. Vreemd. Ik deed het toch echt met mijn duim. Nee, hij was degene met een probleem. Zijn persoonlijke ruimte was hem heilig. Ik zei hem dat ie dan mogelijk een verkeerd beroep had gekozen. En dat had ik nu net niet moeten zeggen.

Nu zit ik dus in een nieuwe dip. En ook nog eens in een dip zonder saus. Een saus die zeer welkom zou zijn bij het water en brood dat ik sinds vandaag nuttig in een Vlaamse cel. Nee, niet in een Vlaams blok, maar in een echte cel. Met ijzeren tralies.

Vette pech. Eigen schuld, dikke bult. Had ik maar niet aan de noodrem in de trein moeten trekken. Een wanhoopsdaad uit zelfbescherming. Ik kon niet anders. Nood breekt wet. De Vlaamse conducteur was namelijk op een zeer onaangename wijze mijn persoonlijke ruimte binnengetreden. Bah. Affront. Mozes kriebel, brizzl djeu. Hoe durfde ie!