Gesloten venster (2)

Het lukt me niet goed om voor de tweede keer uit het gesloten venster te geraken. Ik weet eigenlijk ook niet precies hoe ik er weer in terecht ben gekomen. Na het stampen op het blauwe bordje ‘Inzenden voor beoordeling’ ben ik de kluts kwijtgeraakt. Kwam in een vreemde ruimte met beeldschermen met daarop vermeld het woord ‘Moderator’ en een stem die om mijn ID vroeg. Ik zou zogenaamd geen titel en categorie ingevoerd hebben, daar waar woorden mijn voeten overspoelden. Nog voor ik er erg in had, werd ik weer teruggeworpen in het gesloten venster waar ik kortgeleden vandaan kwam. Had ik nu mijn TARDIS binnen bereik gehad dan had ik dit probleem eenvoudig kunnen oplossen. Maar helaas. Die was in geen wegen of velden te bekennen. Het enige wat rest is een nieuwe verkenning van de ruimte. Gesloten venster deel twee.

Ik zak onderaan het venster door mijn knieën. Er plakt een lichtblauw vlak aan vast. Dat had ik de vorige keer nog niet gezien. Het lijkt wel een bewegingsmelder. Het registreert voortdurend woorden. Aantal woorden: 178. Terwijl ik de woorden nu ook boven mij in een moordend tempo op mij af zie komen loopt de aantalwoordenteller gestaag op. Ik voel zelfs zinnen drukken. Heel langzaam lijken ze mij op te sluiten, de woorden in zinnen, als muntjes in een gokkast op de kermis, voortgeduwd door een klein bulldozertje. Ik kan de druk niet aan en wordt nu door het woord ‘door’ langzaam richting putje geduwd. Ik probeer me nog vast te houden aan de rand van het venster maar tevergeefs. ‘Door’ drukt door en ik val naar beneden en kom terecht in een plat langgerekt wit venster.

Helemaal links zie ik ‘Slug’ geschreven staan. Zou ik dat kunnen doen? Ik zou niet durven. Wat betekent het überhaupt? Helemaal rechts staat een klein minipijltje met de punt omhoog gericht. Moet ik daar misschien naartoe? Waar hangt die verdomde TARDIS nu toch uit. Als je hem nodig hebt is ie er niet. Ik zie dat onder het woord ‘Slug’ een klein vierkantje geopend is. Boven mij, onder het gesloten venster is de bulldozer verdwenen. Het aantal woorden staat op 359 en er schijnt ook een concept opgeslagen te zijn. Een concept? Ik moet er niet aan denken. Ik wil geen concept, ik wens een oplossing. Die ligt vooralsnog opgeslagen in de ‘enter’ knop. Deze schept ruimte in de tekst. Vijf witregels gun ik me nog voor de oplossing. De return of the TARDIS. Gelukkig weet ik dat de TARDIS ook op zoek is. Dat kan niet anders. Naar mij. Zonder mij is ie stuur- en nutteloos. En zoals in de meeste goede verhalen en films komt ie altijd pas op het einde. De oplossing. Ik zet er een klassiek muziekje onder, niet te licht en niet te zwaar. Iets in de trant van ta, ta, ta, taaaa. Ken uw klassiekers. Daar komt ie al aangevlogen. Waar was je nou? Wegwezen hier, ik heb het alweer gezien. De achterkant van een verhaal hoef ik voorlopig niet meer te zien. Laat staan zijn ontstaansgeschiedenis. Laat het een wijze les zijn. Voor man en machine. Hoedt u voor gesloten vensters. Ze slurpen alles op!

Terwijl we samen wegvliegen fluistert de TARDIS mij nog even droog de betekenis van ‘Slug’ in. “Een slug in WordPress is een onderdeel van een URL dat meestal het artikel beschrijft. De slug is het gedeelte dat na de domeinnaam komt in de URL.” Met waterige oortjes neem ik het bericht voor lief. “In de slug komen alleen kleine letters; spaties worden vervangen voor een koppelstreepje; speciale karakters worden niet in de slug verwerkt.” Het komt niet meer binnen. Ik ken het woord ‘slug’ alleen maar als een natuurkundige eenheid, een Angelsaksische eenheid voor massa, tevens eenheidssymbool. Doe mij maar een slug thee. De TARDIS blijft volhouden. “Een ‘slug’ kan ook verwijzen naar een ballistisch projectiel of een Amerikaanse rapper, een fictief personage uit Marvel Comics of een lied van de Passengers.” Zo is het genoeg. Ik zet explicatiemodus van mijn TARDIS uit. De muziek gaat aan. Eno met U2.