Hoorbaar schrijven

Ik hoor mezelf schrijven. Een grappige gewaarwording. Het kriebelt in mijn oor. Losse woorden. De harde klinkerwoorden maken het meeste lawaai. De lieve fluisterwoorden maken dat goed. Soms schuurt er een hard schel woordje tussendoor. Ze mogen er allemaal zijn van mij. Ze hebben ieder op zich bestaansrecht. Anders komen ze toch niet aan mij voorbij? Heel soms vraag ik me af waar ze vandaan komen. De bestaande en de niet bestaande woorden. Uit een collectief geheugen dat alsmaar toeneemt. Verraderlijk, want de meeste verstoppen zich diep in mijn bewustzijn. Vooral de pijnlijke woorden. Voor hen ben ik het liefst Oost-Indisch doof. En toch? Het zijn juist die woorden die vaak het mooist klinken. Ze komen uit mijn diepste ziel en kamers aangeslopen en pakken mij dan bij de lurven. Nog voor ik er erg in heb.

Telkens weer verbaas ik mezelf erover. Bij Toutatis, zou Asterix tautologisch zeggen. Keltische god der kunsten. Waartoe natuurlijk ook de schrijfkunst behoort. De woorden vatten mij bij de lurven. Maar zelfs Toutatis heeft nooit weten te ontdekken waar de lurven nu precies zitten. Het is een fictief lichaamsdeel maar het schijnt. Maar zo ken ik er meer. Ze houden mij niet voor het lapje. Grote argwaan krijg ik bij het woord lurven. Fictief of niet. Ze zitten ergens. Misschien wel bij de kladden. Maar ook die zijn nog bij niemand ontdekt, laat staan vastgesteld. Mocht iemand ook maar enig spoor ontdekken van lurven of kladden, laat het mij dan onmiddellijk weten.

Vooralsnog stel ik mij de lurven plastisch voor als een setje ledematen. De meeste ledematen komen twee keer voor. Dus mijn gedachtegang is vrij legitiem. Aangezien ik met mijn reguliere ledematen niet hoog bij mijn ruggengraat kan komen, positioneer ik ze voor het gemak daar. De lurven zitten dus bij mij ergens halverwege de ruggengraat, aan beide zijden een. Ik stel ze voor als chips. Knisperend, dun, nog het meest vergelijkbaar met onze oren. De celstructuur van de lurven is ingenieus. Zij is opgebouwd uit kleine kamertjes die allemaal hun eigen woorden bevatten. Zijn ze dan niet te klein, voor mijn mega woordenschat? Nee. De indeling is namelijk niet zichtbaar met het oog. Wel met het oor. Vandaar dat ik graag luister naar mijn lurven. Ik put er geweldige woorden uit die ik vervolgens samensmelt tot tekst. In beginsel gaat de tekst vaak nergens over, maar gaandeweg vormt zich toch een interessant geheel met verrassende rode draden. En u weet als geen ander lezer, daar waar rode draden lopen, gaat het ergens over. Nietwaar?

Enfin. Ik put dus uit mijn brein, mijn lurven en het collectief geheugen dat al eeuwenlang is vastgeslagen, opgeborgen ergens in mijn celstructuur. Met name in de lurven. Onder de knieën bewaar ik nog wel een reservevoorraad. Voor het geval mijn lurven oorlog krijgen met elkaar. En dat komt nog wel eens voor. In gedachten dan. Ze zijn nog steeds fictief mijn lurven. Maar toch, je kunt maar ergens oorlog maken. Mijn lurven vinden het nochtans heerlijk. Op zijn tijd slaan ze zich met grof geweld om de oren. Met dure woorden meestal. Ik houd mijn hart dan vast. Bang dat er een lurf afbreekt, of versnipperd raakt onder het oorlogsgeweld van zijn maat. Nooit leuk als ledematen oorlog maken met elkaar. Lamlendig word ik daarvan. Het legt mijn lenden volledig lam.

Genoeg zo. Ik merk dat mijn lurven een beetje moe zijn geworden. Tijd om te rusten. Ik wil me verder geen ellende op de hals halen. Als lurven daarachter komen dan zijn de rapen gaar. Dan kun je mij bij elkaar rapen. De rapen, maken overigens geen deel uit van het menselijk lichaam. Gelukkig maar. De volgende keer, lieve lezer, wijd ik u in in de mysteries van mijn taalknobbels. Haal de woordvijl maar vast tevoorschijn. Het zijn eeltige taaie taalknobbels en zitten net als de lurven op een vervelende plek.

Sstttt … Ssttt … hoort u het nu ook? Mijn schrijven? Geweldig toch? Onoorbaar hoorbaar.