Kokette Katinka en de provinciaal

Aan de rand van een lelijke stad liep een provinciaal wat te dromen. Hij droomde van kokette Katinka, zijn droomvrouw. Helaas was de dame onbereikbaar voor hem. In twee opzichten, misschien wel meer, maar daarvan is de reden bij de schrijver nochtans onbekend. Op de eerste plaats vanwege dikke stadsmuren die de jongeman de toegang weigerden. Het was weliswaar een lelijke stad, maar ach, zelfs een lelijke stad moest beschermd. Op de tweede plaats was Katinka onbereikbaar omdat ze van te goede komaf was. Te goede komaf, kan dat überhaupt? Kom er niet bij af bij een provinciaal want al het goede komt zo’n beetje daar vandaan. Maar dat terzijde, van de stad uiteraard.

Tinus Goedzak moest en zou op een of andere manier, voor de tweede keer in contact komen met kokette Katinka. Het eerste probleem, de muur, die zou hij met gemak kunnen beslechten. Gestapelde stenen stonden toegang tot zijn grote liefde niet in de weg. Bovendien was hij gespecialiseerd in graven. Wat dan weer een prettige bijkomstigheid was bij probleem twee. Zijn graf- en graafkunst stelde hem in staat om ook probleem twee te tackelen. Met het levendige beeld van Katinka op zijn netvlies wist hij snel door te dringen in hogere kringen. Nee, niet vermomd als een of andere mafketel, nee, nee, gewoon als zichzelf.

Provinciaal Tinus Goedzak was aanvankelijk een vreemd object voor de koninklijke stedelingen. Ze wisten niet zo goed raad met deze vreemde inborst. Totdat Katinka zich er mee moeide. Bij de tweede ontmoeting met deze knappe jongeman sprongen haar beide borstjes koket omhoog. Het bleef niet onopgemerkt. Tinus Goedzak wist het zeker. Deze dame was de moeite waard.

De koninklijke stedelingen stelden Tinus op de proef en lieten hem allemaal kunstjes doen, ter leeringh ende vermaeck. Voor wat hoort wat, moesten ze gedacht hebben. Gelukkig was Tinus van alle markten thuis en zeer bedreven in kleinkunst en andere gein. De stedelingen hadden dan ook een kostelijke middag. Ze hadden echter nooit kunnen bevroeden dat er nog ooit iemand voor Katinka zou vallen. Kwam zij immers niet rechtstreeks van de Wallen? Ze lag niet zo goed bij de koninklijke familie. En dat had ze eigenlijk van kinds af aan geproefd. Ze paste niet in het randstedelijke plaatje en vergreep zich aan de lusten. Alle stedelingen lonkte ze binnen vanachter haar met mooie blommen versierde raam.

Een voor een gingen de stedelingen bij haar op bezoek. Het smaakte telkens weer naar meer. Totdat de dame volkomen afgelikt alleen nog maar als boterham diende. De stedelingen keerden zich af. Zeker toen ze ontdekten dat achter de twee borstjes, koninklijke bloede schuil ging. Ontzet was de gegoede burgerij. Afzetten was niet mogelijk. Ze was immers van koninklijke bloede. Een straatverbod werd kokette Katinka opgelegd. Dat was de enige maatregel die enigszins resultaat en fatsoen kon opleveren. Vanachter een van de grote kasteelramen bracht ze voort haar dagen door. Totdat ze op de volkse kermis buiten de stad, die een keer per jaar door de koninklijke stedelingen buiten de muren van de stad bezocht werd, de man van haar dromen ontmoette, Tinus Goedzak.

En daar stond hij plots weer voor haar, in de grote balzaal, te midden van de koninklijke stedelingen. Dit keer zonder rare belletjes om zijn enkels, zonder dikke trom op de rug, zonder trekharmonica in zijn handen en maffe tamboerijn op het hoofd. Nee, bloot, helemaal bloot en kwetsbaar stond hij voor haar. En de liefde brak door. Hoog en bonkend in haar beide borstjes. Zo ongelofelijk mooi. Zoals alleen de zon een diepe duisternis doorbreken kan. Ze viel Tinus in de armen en ze leefden nog lang en gelukkig, kokette Katinka en de lieve provinciaal. Beiden hielden hun eigen huisje aan. Zo profiteerden ze samen van best of both worlds. In de weekends in het kasteel en doordeweeks in het hutje op de hei.