Mos Lim, verlaten.

Mos Lim, een Chinese vader en Bosnische moeder, groeide op tussen de welgestelde bevolking van een  nu bijna totaal vernietigde stad. De stad die Mos geen geheimen meer zou prijsgeven. Mos kende bijna elke duistere ontmoetingsplek, steegje en afwerkplek.

Bij de achterdeur van de restaurant keuken zag hij al jaren, sinds de oorlog begon, geen katten meer, geen poes en hond. Scharminkels die – toen ze er nog waren – hem diep bedroefd aankeken voor een beetje afval. Voedsel dat er nooit zou komen.

Zijn vader Is had het restaurant ‘Lam! Real Asian Food’ moeten sluiten. Gedwongen door de bezetters die Is tijdens het koken- de gevangen ratten liet grillen en met zijn beroemde saus ‘ Sauce Is Lam special’ aan de gevangen genomen medeburgers moest serveren. ‘ Soekram!, enjoy your meal Sadici (vriend)’.

Terug in de keuken werd Is geslagen met een hondenriem telkens weer totdat Is op de grond viel en bleef smeken om genade.

De hond, zijn hond Aiwa (Ja) was, na de eerste granaat inslag, opeens  verdwenen.

Mos werd langzaam gek en iedereen die hij tegenkwam spuugde hij in het gezicht trok aan de baarden en begon te lachen.

Zijn lach boezemde duistere angst in, zijn psychopatische blik deed de rest.

Mos werd met rust gelaten. ‘Laat hem met rust, die is gek geworden net zoals zijn vader van ‘Lam van Real Asian Food’, die serveert gegrillde ratten. Er werd in de lucht geschoten. Mos verlangde naar een verdwaalde kogel.

Mos, huilde bij het geraamte van zijn hond.  Aiwa, met lijm en metalen draadjes aan elkaar geplakt, gevonden in een ketel in het restaurant van zijn vader. Zijn moeder vluchtte al jaren geleden naar Europa. Niets meer had Mos van haar vernomen. Elke nacht huilde hij en riep tgen haar foto ‘Mama, waar ben je?’

Mos verlangde naar stilte in zijn hoofd.