Niet strafbare feiten…

Barcelona is een prachtige stad. Ach, ‎La Sagrada Família, Park Güell, La Rambla, Montjuïc … We genoten van het mooie weer de aangename sfeer van het massatoerisme en de tapas.
Op een dag hoorden we bij de trappen aan de metro plots een stem, in óns dialect dan nog.

“Wel, wel, Meralixe, jij hier? “

Voor ons stond Joris mijn dorpsgenoot van weleer. Doffe ogen, schurende stem, haveloze kledij. Een gepikt winkelkarretje afgeladen vol met enkele draagtassen, zijn bezittingen. Verder een grote kartonnen doos, zijn bed?
Hij hier? Ik kende nog vaag de geschiedenis van toen. Hoe hij indertijd voor huiselijk geweld was opgepakt door de politie, hoe hij een tijd lang in de psychiatrie verbleef, hoe hij uiteindelijk verbroken en verbrijzeld wél de vrijheid kreeg maar het contact met de wereld totaal verloren was.

“ Ach, kijk eens aan, Joris, een biertje?”

Daar, op een terras bij Catalunia aanhoorden we ZIJN verhaal dat er met horten en stoten uit kwam. Nóg een biertje en een pizza verder namen we afscheid van hem. Hij stonk maar ik heb hem een knuffel gegeven… en vijftig euro die hij meer dan waarschijnlijk zou spenderen aan sterke drank. Een gevoel van machteloosheid maakte zich meester over mij. Ik dacht aan de feiten, hoe het allemaal zo ver was kunnen komen…

Vijftien jaar eerder…

Eindelijk lachte het leven Joris een beetje toe. Een jaartje getrouwd, lieftallige vrouw sinds twee maanden in blijde verwachting, wat een vooruitzichten. Mooi huisje gehuurd, gezellige meubeltjes er in, geen onaardige job… Kortom, dit was zonder meer een positieve periode, een rustpunt in het tot dan toe toch turbulent verlopen levensverhaal.
Zoals gewoonlijk was het een doordeweekse werkdag. Kusje? Kusje… Niets aan de hand.
Hij fietste langs de kleine rivier, over de brug door de stille velden naar ’t fabriekje waar worsten gemaakt werden. Veel worsten.
Het was zelfs een beetje frisjes. De slierten mist deerden hem niet op dit vroege uur, het beloofde een hete dag te worden. Hij wist het, binnen in ’t fabriek kon de warmte hen minder deren. De radio zou op Hilversum 2 staan en Kees zou andermaal, borstelsteel in de hand, Buddy Holly imiteren.

“Well, I love you, gal And I want you, Peggy Sue.”

Wat een onweer. Buiten was het donker, de regen kletterde ongenadig op de plastiekkoepels. Grote bliksemschichten doorkliefden een inktzwart dreigende hemel. Droge knallen van de donder deden de ruiten trillen. Kees zong niet meer.
Het kon niet uitblijven, de elektriciteit viel uit.
“Gans het dorp zit zonder elektriciteit” wist de baas te vertellen. Het zou nog lang duren. En ja hoor, als de regenbui weg was mocht iedereen een viertal uur eerder dan gewoonlijk naar huis. Eerder gedane overuren konden de boel compenseren.

Mooi zo ’n plotse halve dag vrij.

De weg rook naar aarde. Hier en daar lagen plassen waar Joris handig omheen fietste. Hij zag hoe de natuur de gevallen regen dankbaar opslurpte. Bietenbladeren richten zich fier op, het smaragdgroene maisveld wuifde dankbaar vriendelijk naar de hemel waar al grote blauwe gaten in te zien waren. Oei, een regenslak… Sorry regenslak, te laat gezien.
Wat kan de wereld mooi zijn. De leeuwerik… Zie ginds, twee hazen die eerst weg vluchten om dan even later plots in een totaal andere al even zinloze richting te rennen. Last van de hormonen? Joris lachte er om, floot een liedje en dacht er aan, nu hij plots toch wat tijd had, de deuren van het schuurtje eens onder handen te nemen.
Haha, dat is vaders fiets, daar tegen de achtergevel van het huis.

“Hallo! Ik ben thuis!”

Met een ruk stootte Joris de keukendeur open waar niemand was. De tuin? Gestommel in de slaapkamer? ’t Vrouwtje lag in bed met zijn vader in een snel maar te laat afbrokkelende missionarishouding.
Het tafereel maakte Joris duizelig. De heldere situatie stortte hem in een nooit eerder meegemaakte impasse. Even leek het alsof hij verlammingsverschijnselen kreeg, zo onwerkelijk was het allemaal. Hij keerde op zijn stappen terug en veegde met één groot gebaar van zijn rechterhand het aanrecht leeg. Het luchtte op, gaf wat plaats in zijn hersenen voor nieuwe zich snel opstapelende informatie. De loense treiterige blik van haar, de ogen van zijn vader die toen al om begrip vroegen… De stoel vloog door het vensterraam, de kleine TV volgde. Bijna dierlijke woedegeluiden begeleidden de totale bedoening.

Het gaf de vrouw des huizes de tijd een veilige plek te zoeken in ’t WC. Ze was terecht bang voor de oerkrachten van haar man. De vader, half naakt, een rest van de klederen nog onder de armen, vluchtte huiswaarts van waar uit hij om verder onheil te voorkomen de politie verwittigde, dat er daar iets aan t’ gebeuren was…

Ik dacht aan die feiten, niet strafbare feiten…