Nergens was het zo veilig als thuis aan tafel. Omringd door mijn kinderen en kleinkinderen durfde ik mezelf te zijn. Daar mocht ik vrolijk zijn en mochten mijn tranen vloeien en mijn mondhoeken wegzakken.
Het leven buiten onze vertrouwde living was zo anders dan ik me had voorgesteld. Natuurlijk wist ik al van jongs af aan dat dit mijn levenslot was en dat ik er niet om heen zou kunnen. Maar toch …
Het masker met de glimlach werd een deel van me, het was het enige dat men zag. Sommigen herkenden het als een masker, niemand zag wat er achter zat. Niemand zag dat er achter het masker gewoon geluk zat. Geluk met mijn gezin, met de man waar ik nog steeds van hield. Ik was er van overtuigd: als ik zou laten zien hoe oprecht gelukkig ik was, zou hij weg gaan.
Hij wilde zijn eigen masker geloofwaardig kunnen blijven dragen. Het masker van de player zat hem als gegoten. Alleen thuis, als we met ons gezin om de tafel zaten, legde hij het af. Hij was een lieve echtgenoot en een zorgzame vader. En de kinderen liepen met hem weg.
Natuurlijk deden de verhalen en de roddels zeer, maar ik wist dat het leugens waren. Hij was trouw aan mij, zijn hele leven.
En nu, nu kijk ik naar mijn geliefden en zie hun om de eetkamertafel zitten en bespreken hoe het nu verder moet. Ik kijk naar ze en treur mee. Ook voor mij is het een pijnlijk afscheid. Mijn tranen stromen en mijn mondhoeken treuren, terwijl ik kijk hoe ze proberen mijn uitvaart zo te regelen dat ik er mezelf kan zijn.
15 reacties
Nummer 22 · 15 november 2016 op 07:25
Lianne! Dit grijpt mij aan! Een “masker” dat velen dragen omwille van de vrede in huis, tegen beter weten in.
Mooi, heel mooi geschreven!
Karen.2.0 · 15 november 2016 op 08:21
Prachtig verhaal en goed geschreven! De angst om kwijt te raken verschuilen achter ziekte, pijnlijke toestand!
Mien · 15 november 2016 op 08:41
Mooie en goed geschreven (functionele) maskerade, Lianne. Het geeft zowel een beklemmend als bevrijdend gevoel. Lief, warm en wrang.
van Gellekom · 15 november 2016 op 09:01
Prachtig geschreven
Meralixe · 15 november 2016 op 09:03
Dat het geen blijde column is heb ik wel begrepen. Van uit dit standpunt is het dan ook goed geschreven alhoewel ik de verhaallijn na drie keer lezen nog niet helemaal snap.
Esther Suzanna · 15 november 2016 op 11:37
Mooi geschreven. Verrassend perspectief.
Toch begrijp ik het niet helemaal. Het stukje
‘Ik was er van overtuigd: als ik zou laten zien hoe oprecht gelukkig ik was, zou hij weg gaan.
Hij wilde zijn eigen masker geloofwaardig kunnen blijven dragen. Het masker van de player zat hem als gegoten. Alleen thuis, als we met ons gezin om de tafel zaten, legde hij het af.’
Weggaan (aan elkaar) waar? Bij haar? Bij een minnares? Het is niet helemaal duidelijk wat je bedoelt.
StreekSteek · 15 november 2016 op 13:07
Vorm wint het hier met glans van de wat verwarrende inhoud.
Yfs · 15 november 2016 op 15:22
Ook ik vroeg mezelf af of ik het nu wel of niet goed begrepen had. Met name het stukje wat Esther ook aanhaalt; nl. waarom zou hij weggaan als er sprake is van oprecht geluk achter het masker? Ik heb het zelfs in de tegenwoordige tijd proberen te lezen, maar bleef het verwarrend vinden.
Misschien wil ik het wel te graag begrijpen en duik ik er te diep in!
Snarf · 15 november 2016 op 15:44
Hoewel ik van korte columns houd, laat deze mij achter met te veel vragen. Met name de laatste zin probeer ik in een juiste context te plaatsen en dat lukt me niet. Ik mis de essentie van het geheel. Overigens wel mooi geschreven en beslist een langere column waard. Let wel, ik ben een fan van je schrijfstijl, Lianne …!
Lianne · 15 november 2016 op 16:29
Dank jullie voor alle positieve woorden. En voor het lezen en herlezen. Dat vind ik toch een extra blijk van vertrouwen, ook al is het geen lange column.
Ik hou er niet van dingen uit te leggen, mensen lezen vaak in een verhaal wat ze er zelf in zoeken, dit keer lijkt er toch vooral verwarring achtergebleven. Ook bij mij, als ik sommige reacties lees.
Dit gaat over een (bestaand) leven in de spotlight, het stel is al lang overleden en hoeft niet benoemd te worden. Wat ik er in heb proberen te leggen, is hoe belangrijk het handhaven van een image, masker, soms kan zijn. En hoe ‘men’ probeert de maskers te duiden, zonder rekening te houden met de werkelijke personen en hun beweegredenen.
Toen ik het schreef, was dit voor mij geen verhaal over dementie, Alzheimer of andere ziekte, al vind ik dat ook een mooie interpretatie. Voor mij was de ik overleden en keek van bovenaf toe, ze kon nog geen afscheid nemen.
Nachtzuster · 15 november 2016 op 17:37
Heel mooi, Lianne. Mijn gedachte was ook dat de ik-persoon overleden was en toekeek hoe haar geliefden haar uitvaart aan het regelen waren. Eerlijk gezegd komt dat wel door de laatste alinea. Klein en sereen opgetekend, hoewel ik niet zo houd van uitspraken als ‘stromende tranen’ maar das een dingetje van mij. Nog een piepklein puntje waar ik zelf over twijfel: Moet de ‘hun’ in de laatste alinea geen ‘hen’ zijn? Peanuts, ik geef het toe.
Lianne · 15 november 2016 op 20:31
Dank je wel! En de stromende tranen zijn inderdaad redelijk cliché.
Je hebt gelijk trouwens met het hun in de laatste zin. Een stukje taalvervuiling dat mij blijkbaar ook niet vreemd is.
Twee taalfouten in minder dan 300 woorden, foei.
Mien · 16 november 2016 op 10:08
Ik lees het verhaal anders. Ik zie een vrouw die ziek is en binnenkort gaat sterven. Ze zit mee aan tafel en beschouwt en geeft tussen de regels door tekst en uitleg. Ze kan niet (meer) spreken. De lach op de maskers van haar en haar man stemmen niet overeen met de ware gevoelens. Dat maakt het wrang en dubbel. Waarheid in het midden. Gevoelens zijn te zwaar en confuus om op tafel te leggen.
pally · 16 november 2016 op 15:16
Knap om zoveel in een kleine column te stoppen. Jammer dat het woord masker naar mijn smaak iets te veel wordt gebruikt…
NicoleS · 16 november 2016 op 18:13
Goed geschreven met 2 kleine suggesties.
‘Daar mocht ik vrolijk zijn en mochten mijn tranen vloeien: ik zou de eerste mocht in kon veranderen.
‘Zie hun om de eettafel zitten: zie hen om de eettafel zitten.
Verder prima verhaal.