Verlies

Mijn geliefde. Ik leerde haar kennen toen zij vijftien was. Haar blonde haren glinsterden in het zonlicht en ze had ogen die straalden als de diepblauwe zee. Ze droeg mini, gestreept groen met oranje bloemen.

Voor ik het wist trouwden we en kochten een woning, gesubsidieerd door de staat, met veranda, een zware groene voordeur en een lange brede tuin. We waren nog jong en genoten van het leven. Ik opende een viswinkel en werkte hard.Elke avond kwam ik moe en stinkend naar vis thuis, maar we waren gelukkig. Plaatjes samen draaien. The Beatles,The Stones. We vrijden in de branding, het schuimend water sloeg in lome golven over ons heen, daar aan het strand van IJmuiden. Dit zorgde voor de geboorte van de kinderen. Een jongen en een meisje.

De liefde bleef, de kinderen groeiden op.Tot mijn vrouw opeens heel gewone, kleine dingen niet meer wist. Mijn buurvrouw viel het op dat ze niet meer begreep welke dag het was, of hoe laat, dwalend op pantoffels en in ochtendjas door de straat, wanneer ik werkte in de zaak. Ze vergat verjaardagen en afspraken. De buurvrouw, een echte roddelkoningin, was altijd belust op nieuwtjes.
‘Er is iets mis met Ria,’ sprak zij met een zelfgenoegzaam lachje. Ik zweeg.

Maar op het moment dat er geld kwijt raakte, dat werd teruggevonden in bloempotten, onder de kussens van de stoffen tweezitter, achter de Delfts blauwe borden in de kast,kon ik mijn ogen niet langer sluiten. Vuile was verdween ongewassen in de kasten, verwarde ruzies ontstonden over mijn vermeende bedrog, want, zo beweerde mijn vrouw, ik had haar spullen verstopt. Mijn  dochter Jenny legde haar arm om mijn schouder. Het was echt mis. Mijn liefste, ze was slechts vijftig jaar.

Er verstreek tijd, jaren van berusting, want ik wilde het niet zien. Mijn meisje veranderde steeds een stukje meer in die warrige, achterdochtige vrouw, een onbekende. Niet toegankelijk voor anderen. Ik herinnerde mij onze liefde die nooit zou verdwijnen. Ik kon haar niet missen, mijn vrouwtje ging niet naar een tehuis waar alleen vreemden leefden, die eveneens verward waren. De kinderen waren gefrustreerd, want zij vonden mijn beslissingen onverantwoord en kwamen maar zelden langs. Soms nam ik een flesje bier. Het harde werken, het verdriet en verlies werden mij teveel. Ik verkocht mijn zaak aan een jonge ondernemer want ik werd ziek. Het leven was eenzaam en alleen.

Geen mens wilde ik zien. Niemand kwam tussen mij en mijn meisje. Al kon ik niets meer met haar delen, we waren nog bij elkaar. Tot ze mij zomaar niet meer herkende. Ze wilde ineens naar haar ouderlijk huis, want daar woonde zij, bij haar moeder. Maar die was al twintig jaar dood.
‘Maar Ria,’ bracht ik ertegenin, ‘Je woont toch hier, bij mij?’
Ze geloofde me niet.
Daar in de hal stond haar roestige oude fiets, de banden plat op de grond. Ze duwde het voertuig naar buiten, waar het koud was en glad. In paniek vertrok ze naar huis, al wist ze niet eens waar dat was.Tegenhouden was zinloos, daarvoor miste ik de kracht.

Is het mijn schuld dat zij dood gevonden werd een kilometer verderop, in het duister, uitgegleden in de sneeuw? Men zegt van niet, maar zo voelt het wel. Ik mis haar. Met heel mijn hart hoop ik dat ze thuis gekomen is. Haar moeder wacht.