Voorjaarsmode

De sneeuw lag een meter hoog en blokkeerde de wegen. We hoefden die dag niet naar school en hadden ook geen klusjes van mama gekregen. Samen met Suzanne speelde ik op zolder. We hadden de kisten met kleding van mama’s oma gevonden. Het was er heerlijk in grasduinen, lekker warme en zachte winterjassen en omslagdoeken. Ze roken een beetje muf, maar dat gaf niet. We wisten dat er in de hoek van de zolder, achter een paar kastjes, een spiegel stond, afgedekt met doeken.
Toen we de mooiste bontjassen hadden uitgekozen, liepen we naar de spiegel, Suzanne voorop, ik achter haar aan. Suzanne deed haar best om zo bevallig mogelijk te poseren, ik keek van een afstandje toe. Daarna was het mijn beurt om voor de spiegel te staan. Ik keek en snapte het niet. Wat ik zag, was geen jong meisje in een bontjas, maar een oudere dame in een felgekleurde jurk met rode bloemen.
Ik keek Suzanne aan. ‘Zie jij dat ook?’
‘Wat?’
‘Die mevrouw in de spiegel.’
‘Nee, ik zie jou.’
‘Kom eens hier,’ dirigeerde ik haar en trok haar naar me toe, zodat we beiden voor de spiegel stonden.
Wat we zagen, was bizar: een oude dame in een voorjaarsjurk en een jong meisje in een mottige bontjas. We begonnen te gillen en lachen tegelijk. Snel wisselden we van bontjas, zodat ik haar mottige jas aan had. Het beeld in de spiegel veranderde. De oude dame droeg nu een lichte geruite rok met een helderwitte blouse. Het jonge meisje was nog steeds gewoon Suzanne, nu in een andere jas. We keken elkaar aan, gooiden snel de doeken weer over de spiegel en deden de kleding weer in de kisten.
We zijn daarna de hele winter niet meer op zolder geweest.