Voorvochtmensen

Er huist een enorme idealist in mij. Daarom ben ik er van overtuigd dat deze maatschappij draait op een samenleving vol mensen die doen waar ze goed in zijn. Participeren. Hun steentje bijdragen. Of je nou een been mist of een figuurlijke wervel in je rug, in mijn ogen kun je altijd iets positiefs toevoegen. Maar daarbij ga ik waarschijnlijk uit van een te hoog niveau van zelfreflectie van de huidige burger.

Zelf beleef ik constant de confrontatie met wat cabaretier Theo Maassen de ‘voorvochtmensen’ noemt. Zwanger worden van voorvocht is wel degelijk een mogelijkheid. Daar komen doorgaans mensen uit voort die het nét niet helemaal snappen. Mensen met een verdund bewustzijn en het daaruit voortvloeiende waterige bestaan. Met een meelijwekkend pover cultureel erfgoed. Ik woon ertussen in/overleef.

De meeste wijkgenoten van mij hebben complete tuincentra’s in de voortuin waar ‘het’ allemaal gebeurt, ook al is er niet echt een voortuin. Met een achtertuin van 20 meter weten ze geen raad. Er wordt hier met spreekwoorden gegooid als ‘Pakte gij uw borst maar vast’, of ‘Je nek in het zand steekuh’. Buitenspelende kinderen handelen in Ritalin, met als verkoopslogan ‘dan kun je langer buitenspelen!’ Waarop de moeder (ons mam) in badjas en Action-pantoffels over het speelveld gilt: ‘Giovanni, wa heej ik gezeeëd gehad jonguh, afblijvuh!’ Hier wonen oma’s van krap veertig jaar oud die het woord ‘middeleeuwen’ niet kunnen uitspreken, laat staan spellen. En ’t Kofschip, of ’t Fokschaap, is dat dan geen vlees van de Halalslager? Er zijn ook vijftigplussers met overgewicht die zich vol trots in een fluoriscerend roze trainingspak hijsen, want dat staat zo lekker jong bij dat platinablonde poedelpermanentje. Vrouwen heten hier ook hij, of soms heur in de zin van ‘kiek-heur’. Klinkt Frans maar men kent hier alleen Frans Duits, moeilijker moet het niet worden. De meest bekeken tv zender is hier SBS6, ook wel de ‘campingzender’ genoemd (door Youp van ’t Hek). Zelfs bij mij sterven er hersencellen af als ik er per ongeluk voorbij zap. De mensen hier verlaten hun hele leven de wijk niet. Behalve om een uitkering aan te vragen bij de Gemeente in het centrum. Of om de jaarlijkse Kermis te bezoeken. Of ze gaan naar ‘de camping’, dat ook vaak ‘het woonwagenkamp’ betekent. Ik voel mezelf als een ferme soepbal in een grote pan aangelengde soep, ronddrijvend zonder überhaupt iets tegen te komen dat lijkt op een stukje groente. Smakeloos. Of nee, over smaak valt niet te twisten. Smakeloos is ook een smaak.

Mijn buurman spant de kroon. Hij bekijkt en beluistert mij dagelijks, alsof ik een zeldzame paradijsvogel ben die hij maar niet kan plaatsen. Hij hanteert nog net geen verrekijker. Het woord ‘lui’ lijkt speciaal voor hem bedacht. Bijvoorbeeld pakt hij de auto om 100 meter verderop een pak shag te halen. Om vervolgens thuis, als een undercover agent uit zijn voorraam hangend, te gaan roken. Zoek-Een-Hobby! Meneer heeft (naar eigen zeggen) ook een agressieprobleem. Dat is dan wél weer zelfkennis. Mijn buurman lijkt op een dictator zonder land en macht. Ik zou nooit Risk met hem durven spelen, hij kan totaal niet tegen zijn verlies. Hij heeft al maanden, nee, 2 jaar kromme tenen van mij. En ik constante diarree van hem. Kijk, dat hij geen baan heeft wil niet zeggen dat het nodig is om regelmatig een zonsopgangsgebed door onze tentdoekmuren heen te laten schallen. Dit jengelt vervolgens de hele dag door, vergezeld van oertrommels terwijl hij zelf in het lokale tuincentrum voor de deur staat te roddelen met de buurt. Verder zal ik maar niet beginnen over hoe vaak de Politie bij hem is geweest voor het plegen van huiselijk geweld. Uitermate ergerlijk, zo’n gebeuren. We wonen naast elkaar en kunnen daar allebei weinig aan veranderen. Maar mijn bloed bevriest bij een man die zijn hoogzwangere vrouw mishandelt. Deze man stapt constant met zijn verkeerde been uit bed. Het hele idee van ‘participatie’ past gewoon niet in zijn voorvochthersenen.