Zonder titel IV

Ik zie er verwilderd uit. Ergens in de loop van de afgelopen twee uur besloot de mascara zijn eigen pad te kiezen en mijn wimpers te verlaten en de aanvankelijk gefixeerde krullen op mijn hoofd rukten zich los uit hun dwangbuis van versteviger en haarlak. Mijn spiegelbeeld kijkt me aan met een speels lachende maar licht afkeurende blik en een opgeheven vingertje. Foei, Ellen!
Ik kijk naar mijn naakte lichaam en wrijf over de striemen die rondom mijn polsen te zien zijn. Ik heb rode vlekken in mijn hals, op mijn borsten en aan de binnenkant van mijn dijen. Als ik me omdraai voor de badkamerspiegel zie ik ze ook op mijn billen en aan de achterkant van mijn armen. Ja, het was pijnlijk, maar goed te verdragen en fijn. Even kon ik alles loslaten. Even geen controle, geen initiatief, maar onderging ik gewoon wat kwam en deed ik wat me opgedragen werd.
Inmiddels is de douche op temperatuur. Ik stap eronder, sluit mijn ogen en laat de hete stralen voor een minuut of vijf hun werk doen. Die vijf minuten zijn genoeg. Binnen vijf minuten heeft Jerry zich in zijn broek, sokken en shirt gehesen, een hand door zijn haar gehaald en mijn huis verlaten. Straks, als ik een handdoek pak en mijn pijnlijke maar voldane lijf dep, hoor ik hoe hij de motor van zijn auto start en wegrijdt. Terug naar huis, zonder gedag en zonder gedoe. Zo gaat dat altijd.

‘Mick? Ben je thuis?’ Ik bel mijn broer vanuit de auto en trap voor de zoveelste keer in de val die voicemail heet. Zijn vrolijke stem vraagt me of ik iets in wil spreken en zegt dat hij me later terug zal bellen als ik mijn nummer achterlaat. Ik wil niet terugbellen, ik ben er al. Ik sta voor zijn huis geparkeerd en wil gewoon naar binnen, en ik kan naar binnen want ik heb een sleutel. Voor noodgevallen, maar ik besluit hem te gebruiken en te wachten tot hij thuis is. Dat kan nooit lang duren. Mick heeft geen vrienden. Hoe lang duurt het doen van een boodschap nou helemaal?
Uit gewoonte trek ik de mouwen van mijn zwarte trui half over mijn handen en de col wat meer omhoog, voordat ik uit de auto stap en naar zijn voordeur loop. Ik wil niet dat hij straks mijn gehavende polsen ziet en zich afvraagt hoe de vlekken in mijn hals er zijn gekomen. Ik voel me euforisch, heb behoefte aan gezelschap en ik wil niet alleen eten vanavond. Ik had een van mijn vriendinnen kunnen bellen maar als je een broer hebt die altijd alleen eet, snijdt dit mes aan twee kanten.

Zodra ik mezelf binnen heb gelaten komt Lexi aangetrippeld. Vlak voor mijn voeten rekt ze zich uit en gaapt overdreven. Het is overduidelijk dat ze opgekruld op de bank heeft geslapen. De grote Ridgeback schuurt haar lijf tegen me aan en mijn hand aait over de tegendraadse streep haar, die loopt van haar schoft tot aan haar staart. Samen lopen we de woonkamer in en ze kruipt weer op de bank. Ik herken in deze hond niets van de leeuwenjager die ze zou moeten zijn, wat dat betreft past ze goed bij Mick. Zelf heb ik het niet zo op huisdieren.

‘Zoek je iets?’ Ik schrik me het lazarus en draai me om.
‘Jezus, Mick! Je laat me schrikken. En nee, ik zoek niets, wat een bende hier zeg.’
Het staat vol met verhuisdozen en ik stond er met verbazing naar te kijken. Mijn blik bleef even hangen op een doos vol kleine schriftjes. Die horen overduidelijk bij elkaar. Op de zijkant van de doos staat Chiquita. Een bananendoos. De rest is een warboel, de dozen staan open, niet gelabeld, niks lijkt gesorteerd en spullen die niet bij elkaar lijken te passen liggen gemoedelijk naast. Chaos. Vreselijk. Behalve de doos met de schriftjes dan.
Mick lacht en loopt naar de koelkast. ‘Relax zeg. Biertje, El?’ Voor ik antwoord kan geven heeft hij de kroonkurk eraf gewipt met een aansteker en duwt hij het ijskoude flesje in mijn handen. Weer trek ik mijn mouwen omlaag voordat ik de pils aan mijn mond zet. Dit is precies wat ik nodig heb; alcohol en goed gezelschap.