2005. Wat een geweldig jaar was dat. Een jaar vol feesten. Ik werd toegelaten op de opleiding van mijn dromen, slaagde glansrijk voor mijn examens en haalde eindelijk mijn rijbewijs. Ik leefde op een roze wolk. De liefde van mijn leven had ik allang ontmoet, dacht ik toen. We waren voor elkaar bestemd. In september ontmoette ik mijn nieuwe klas en het waren stuk voor stuk geweldig leuke mensen. Elke ochtend werd ik wakker met een big-smile op mijn gezicht. Het kon gewoon niet beter. Oud en nieuw was leuk. We vierden met zijn allen dat het jaar zo leuk was geweest. We schreeuwden aangeschoten dat het altijd zo moest blijven. Jij hield me dichtbij je. Je zou me nooit meer loslaten. Iets wat je vaker had beloofd, maar in 2005 was het gelukt. Dus ik geloofde je. We sliepen samen op één kussen. Alles was perfect, maar toen we wakker werden bleek de kater enorm.
2006. Ruzies en verdriet. Wat had je gedacht? Dat je me zo even aan de kant kon schuiven en weer terug kon nemen wanneer het je uitkwam? Haal je hoofd uit de wolken en dat bord voor je kop vandaan. Met mijn studie ging het bergafwaarts en mijn vriendinnen werden radeloos van me. Je hebt 2006 verpest. Niet alleen voor jezelf, ook voor mij. Maandenlang was ik woedend, maar vooral verdrietig. Je kunt je niet voorstellen wat je jezelf aan kunt doen als je echt verdriet hebt. Ik leefde met een waas voor mijn ogen, sliep eigenlijk liever en wilde nooit meer opstaan.
We zijn nu op de helft van 2006. Net zo mooi als 2005 kan het nooit worden, maar het komt wel goed. Jij bent voor altijd voltooid verleden tijd, maar ik vind het niet meer erg. Jarenlang kon je met me sollen. We hadden er veel eerder mee moeten kappen. Het was moeilijk, dat wel, maar ik weet nu hoe sterk ik ben. Ik kan alles aan. Ik ben onafhankelijk, vrij, volg nog steeds de studie van mijn dromen en raad eens, het gaat geweldig. Ik blijk het namelijk niet alleen leuk te vinden, ik ben er ook nog eens goed in. Ik haal achten en negens.
En net nu ik me sterker voel dan ooit, is hij daar. Net zo lief als jij, zoveel jaren geleden, maar oprechter. Hij is volwassen en ik op zijn minst meer volwassen dan toen. En samen redden wij het wel. Misschien kunnen we zelfs van 2006 nog wat maken.
7 reacties
wendy77 · 7 juni 2006 op 12:11
Prachtig weer Chantal. En gelijk heb je. Maak er wat van.
Liefs Wen
Mosje · 7 juni 2006 op 13:43
En nu dus maar eens kijken of je ook goed bent in de liefde. Best moeilijk hoor, om een acht of negen te halen voor een relatie.
Ben dus benieuwd naar je kerstrapport.
😛
WritersBlocq · 7 juni 2006 op 22:41
Jou gun ik die houvast en het herwonnen vertrouwen in jezelf, dat je het redt, en in hem, die je weer laat genieten.
Maar de lezer in mij gunt je zoveel narigheid in de liefde toe als je je maar kunt voorstellen, want je schrijft er zo lèkker over! 😛 😀
Li · 7 juni 2006 op 22:51
[quote]Misschien kunnen we zelfs van 2006 nog wat maken. [/quote]
Over zeven maanden weten we het!
KawaSutra · 7 juni 2006 op 23:59
Doe je best Chantal, dan gaat het lukken. Mooie story.
sally · 8 juni 2006 op 01:14
Ik wens je heel veel liefde en geluk.
groet
Sally
bert · 8 juni 2006 op 09:00
Van fouten leer je het meest en gelukkig maken we die allemaal. Mooi beschreven je gevoelswisselingen.
Laat deze liefde de ware zijn maar houd je ogen wel open voor de waarheid.