21 december

Ik heb een veel te kort winterjurkje-met-engeltjesvleugels aan. Het is kerstmarkt en mijn taak bevindt zich tussen drankjes opdienen en het jurkje subtiel naar beneden trekken om de aandacht niet af te leiden van alle verjaardagskalenders en artisanale kaarsen. Maar waarschijnlijk tevergeefs: ik sta ook nog eens knallend rood van de warmte. Als ik niet vergeten was dat het vandaag the big day is voor onze kassa, liep ik er heus niet zo slonzig bij. Dat probeer ik ook aan iedereen uit te leggen, maar opvoeders horen er nu eenmaal niet sexy uit te zien. Serieuze gesprekken over zoonlief krijg ik moeilijk over de tong, want om deskundig advies te geven heb ik al teveel glühwein binnen.

Later op de avond komt een kerstman mijn nummer vragen en ik bedenk dat er in de hemel geen telefoonverbinding is. Hij vraagt me of ik straks mee ga in zijn slee (o ha ha) en ik schrijf het adres van mijn vader, “die met plezier amateuristische kerstmannen liquideert”, op zijn rechterhand.

Ik vergat hoeveel keer ik al Beste wensen op Nieuwjaarskaarten schreef, hoeveel zomers ik je al mis. [i]Tout mes regrets de nous deux sont au bout de mes doigts[/i]. De volgende ochtend schilder ik bloempotten in vogelzaadautomaten met de twee meisjes die ik nog acht dagen mijn nichtjes mag noemen. Dan gaan ook zij weg.

De winter jubelt als een lied: vergeet, vergeet, vergeet mij niet.