6 minuten

Als ouder van middelbare schoolgaande kinderen wordt je af en toe uitgenodigd voor korte gesprekjes met de mentor en diverse docenten. Een nobel streven en een goede manier om de ouders bij het school wel en wee van hun kinderen te betrekken. Althans dat dacht ik tot voor kort. Net iets te laat van huis weg gegaan, kwam ik vlak voor het tijdstip van mijn ‘blind date’ de school binnen. Tafel 5, daar moest ik zijn volgens het briefje. Alle tafels waren nog bezet, dus ik was op tijd. Vrij snel ging de bel, die overigens een stuk vriendelijker klonk dan in mijn middelbare schooltijd. Ik liep naar tafeltje 5 en daar zat ze…… Onmiddellijk bekroop mij een nostalgisch gevoel. Had ik deze mevrouw niet eerder gezien? Mevrouw de B… was een dame van middelbare leeftijd (waarbij middelbaar als een rekbaar begrip moet worden gezien). Typetje eeuwige maagd, nooit getrouwd en zal dat, tenzij gedwongen huwelijken worden ingevoerd, waarschijnlijk ook nooit doen. Gezien het formaat van de handtas die naast haar stond, vermoedde ik dat zij een groot deel van de lokaalinboedel iedere avond mee naar huis neemt.

Indringend keek ze me aan. Op een manier zoals ik eerder alleen bij Frau Fritz, mijn vroegere lerares Duits had ervaren op de momenten dat ze mij weer eens de klas uit stuurde. Gelukkig was het geluid dat ze voortbracht iets minder indrukwekkend. Het hield het midden tussen een ietwat verlegen gefluister en het geluid van een verkouden smurf. Hoe het met onze dochter ging. “Hoezo, u heeft haar vanmiddag toch nog gezien?” Nee, hoe het op school ging. “Dat weet u beter dan ik.” Tja, wiskunde was toch wel het zwakste vak. Daar stond ze een 5,6 voor. “Ja en…. In mijn tijd was een zwak vak een 3 of een stoere 2. Een 5,6 is afgerond toch een voldoende?” Daar dacht ons wannabee schoolhoofd van Zweinstein anders over. Nee dat kon echt niet , want het werd immers steeds moeilijker.

“Heeft u de indruk dat het aan het maken van fouten ligt, of is de beschikbare tijd bij proefwerken wellicht te kort” vroeg ik. “Uh, tja, beide zou kunnen”, zei ze en ze keek me aan met een blik van “geen lastige vragen stellen hè mannetje!” Haar lichaamstaal maakte me duidelijk dat mijn vraag om na te gaan wat de reden van het “lage” cijfer was duidelijk niet binnen haar opvattingen van een oudergesprek vielen.

De verdere koetjes en kalfjes conversatie maakte mij duidelijk dat ik steeds een verkeerd beeld had gehad van de doelstelling van deze roemruchte 6 minuten gesprekjes. Nee het ging er niet om dat wij over ons kind kwamen praten, fout gezien. Natuurlijk waren deze gesprekjes bedoeld om eens te zien wat voor ouders er nu eigenlijk bij de leerling hoorden. Oh, sorry, verkeerd begrepen.

De vriendelijke bel klonk als een verlossing, ja ik mocht. Maar ze liet me niet zomaar gaan. Hoe was het met de gezondheid van mijn dochter, ze had toch bloedarmoede? Ja, maar dat was alweer vorig jaar. “Maar ze gaat toch wel regelmatig op controle bij de dokter? Want ik heb ook eens bloedarmoede gehad en toen zei mijn gynaecoloog………”

Dingdong, dingdong. Nog nooit heeft een schoolbel me zo verlossend in de oren geklonken. Het waren zes lange minuten. Ik hoop dat ze ervan heeft genoten.