Aaibaar!

Naar mate je ouder wordt, veranderd je blik. Misschien is het gewoon volwassen worden of komt de wijsheid alsnog met de jaren.
Ik was bijna veertien jaar toen mijn vader na een ziekbed van ruim twee jaar overleed. Mijn moeder bleef achter met een geestelijk gehandicapte zoon, een vreselijke puber dochter en een kleindochter. Ze was 57 jaar, watergolfde haar haar iedere week en droeg kleding die bij haar leeftijd paste, kortom ze was een vrouw van 57 uit 1976. Na de opluchting kwam het gemis en logischerwijs ook het verdriet. Oh, we leefden door hoor, ik ging naar school had net als mijn nichtje mijn vrienden. Mijn broer bleef zijn buien houden maar mijn moeder was de kapitein op het schip, ze hield alles onder controle.

Het zal een jaar later zijn geweest, dat zij eens in een open bui vertelde dat ze soms die aai over haar bol miste. Bijna verbolgen keek ik haar aan. “Pfff die krijg je toch van mij? Ik hou toch van je en dat zeg ik toch ook tegen je? Doe niet zo raar, mens!”
Haar mondhoeken trilde, achteraf weet ik niet of dat nou was om een glimlach te produceren of dat haar mond vertrok van verdriet. Toentertijd legde ik uit als een glimlach en ik was weer gerustgesteld.

Nu ben ik elf jaar jonger dan zij was, toen zij weduwe werd. Elf jaren die, als ik mijn oudere zus moet geloven, zo voorbij zijn. Zij is namelijk al de leeftijd voorbij dat mijn moeder weduwe werd. Ze loopt in spijkerbroek, heeft een trendy kapsel en haar kleren doen qua leeftijd, niet onder van die van mij. Kortom, zij is een moderne 58 jarige vrouw uit 2009.

We zaten aan de koffie, herinneringen op te halen over vroeger, toen het opeens tot mijn zus doordrong en zei “Verrek Veer, ik ben nu al ouder dan Ma was toen Pa overleed.” Helemaal verbouwereerd keek ik haar aan. En opeens zag ik mijn zus anders. Ik trok haar in verbeelding de kleren van mijn moeder aan, haalde de make-up van haar gezicht en knipte haar haren af en gaf haar een keurig kapsel. De moderne vrouw verdween en daar zat opeens een vrouw uit lang vervlogen tijden.

“Uhh zus, vroeg ik haar twijfelachtig, stel dat jij op 76 wordt, net als Ma, kan jij je dan voorstellen dat je nooit meer de armen van een man om je heen zult voelen. Ik bedoel, ging ik verder, nooit meer iets op een volwassen niveau met een man zal delen tot de dag dat je sterft?”

Er viel een stilte, beide waren we even verzonken in onze eigen gedachten. Het heeft 33 jaar geduurd voordat wij beseften hoe jong mijn moeder nog eigenlijk was toen ze alleen verder moest en wat de “jonge” vrouw diep in haar verstopt, heeft bedoeld met het missen van een aai over haar bol.