Het is een asgrauwe dag. Buiten op straat komt de regen onophoudelijk uit de loodgrijze lucht naar beneden. Geen weer om naar buiten te gaan maar gekluisterd aan huis binnen te blijven. Het is zo’n typische dag om structuur aan te brengen in de chaos van mijn kast, vol herinneringen. Terwijl ik hiermee bezig ben, zie ik diep in een hoek verborgen, een oude schoenendoos staan. Nieuwsgierig open ik deze schoenendoos gevuld met foto’s en ansichtkaarten uit lang vervlogen tijden. Een tijd waarin ik, meegezogen in de rat race, de bitterzoete smaak van succes proefde en de voorspoed die mij verblindde. Terwijl jij leek te verstommen van de ongekende mogelijkheden die zich konden aandienen.
Hoogmoed komt voor de val. Natuurlijk kon dit zo nooit standhouden en werd de fragiele vreugde omgezet in een stil verdriet van de onherstelbare breuk. Vooraf gegaan door onzichtbare haarscheuren in onze relatie. Met een bijna teder gebaar doe ik de deksel weer op de schoenendoos om de herinneringen, die ik zo koester, te laten voor wat zij zijn en zet deze weer terug op een plek die mij de juiste lijkt.
Langzaam heb ik weer de vrede en rust in me kunnen vinden door aan mijzelf te bewijzen dat ik het ook alleen kan. Ik kan weer plezier beleven in de dingen die ik doe en ik durf de toekomst van mijn levenspad weer met open armen tegemoet te lachen. Daarbij kan ik ook eerlijk naar het verleden kijken. Maar soms zijn er van die momenten, als deze, dat ik hiermee onverwacht word geconfronteerd .
Jij kan nu dan wel weg zijn, je zal altijd een deel van mij blijven uitmaken. Ik kan en wil je niet meer zien. Uit angst dat de wond, die zoveel tijd nodig heeft gehad te helen, zich weer zal openen. Toch wens ik je al het goede toe. Hoe kon ik weten wat ware liefde is?
13 reacties
Louise · 6 april 2005 op 13:11
Je zuigt me helemaal mee in je gepeins, King. En niet in de laatste plaats door de bijzondere zinnen die jij toch iedere keer weer maakt.
[quote]de fragiele vreugde omgezet in een stil verdriet van de onherstelbare breuk[/quote]
en:
[quote]meegezogen in de rat race, de bitterzoete smaak van succes proefde en de voorspoed die mij verblindde.[/quote]
Mán, je had schrijver moeten worden 😉
Mosje · 6 april 2005 op 13:15
Typische Kingcolumn. Melancholiek. En mooi geschreven.
[quote]Hoe kon ik weten wat ware liefde is?[/quote]Dat kon jij ook niet weten King, toen niet, nu niet, en nooit niet. Ware liefde bestaat namelijk niet.
WritersBlocq · 6 april 2005 op 13:26
Na 5 x een reactie getypt te hebben die weer net zo hard gewist is omdat ik de woorden niet kan vinden, zeg ik alleen maar:
(ik heb er geen woorden voor, en dat wil wat zeggen!) Knuffel van mij.
champagne · 6 april 2005 op 14:11
[quote]Hoe kon ik weten wat ware liefde is?[/quote]
Mooi geschreven!
Wright · 6 april 2005 op 15:01
Het is even stil in mij…..
Voor het eerst bij een column een traantje gelaten….
Groet Wright [size=xx-small](die soms een beetje sentimenteel is)[/size]
Raindog · 6 april 2005 op 15:26
Van alle mooie zinnen vind ik dit de allermooiste:
[quote]……..en zet deze weer terug op een plek die mij de juiste lijkt.[/quote]
(Er bestaat niet zoiets als verloren liefdes. Er bestaan alleen gemiste kansen.)
pepe · 6 april 2005 op 17:20
Ontroerend weer deze column.
[quote]Jij kan nu dan wel weg zijn, je zal altijd een deel van mij blijven uitmaken. [/quote]
Zo waar en ook mooi deze zin.
KingArthur · 6 april 2005 op 18:33
Dank voor de hartverwarmende reacties. In de maskerade van mijn werkomgeving moest ik, na het lezen hiervan, toch even naar buiten voor een shaggie. God, wat had ik last van mijn lenzen in een keer.
@ Loutje: I’m working on it. Maar ben hier tevens nog lang niet. Een echt goede schrijver heeft toch meer bagage nodig dan die ik op dit moment heb (komt wel met de jaren). Bovendien vind ik schrijven nu leuk. Ik weet niet hoe zoiets zal zijn wanneer dat een must is.
@ Mosje: Ware liefde, daar wil ik IRL nog wel eens een boompje over opzetten. Tot die tijd, laat me lekker in die waan :-).
@ WB: Silence, something about silence makes me sick (R.A.T.M). Hoewel stilte ook heel mooi kan zijn.
@ Raindog: Jij, die beweert moeite te hebben met begrijpend lezen, haalt wel met een quote de kern eruit. Mooie opmerking over de gemiste kansen.
@ Wright: zolang het tranen zijn van ontroering of geluk is daar niets mis mee. Mensen zouden vaker voor hun gevoelens moeten uitkomen. Dat zou een positieve bijdrage kunnen leveren aan de maatschappij waarin we leven.
@ Champagne en Pepe: nogmaals dank.
champagne · 6 april 2005 op 20:34
[quote]Ware liefde bestaat namelijk niet.[/quote]
Ik geloof wel in ware liefde.
Alleen zijn er meerdere ‘ware’in een leven…wat mij betreft…
Mup · 6 april 2005 op 21:31
Sterk spul, dat Scheepsvisser vriendje, sterke titel ook, dubbel en beladen.
Ware liefde, ja, geloof ik ook in, onder de ideale omstandigheden, met de ideale partner, of begin ik nu weer te twijfelen?
Onvoorwaardelijke liefde, daar geloof ik wel in,
Groet Mup.
Ma3anne · 6 april 2005 op 21:42
Mooi geschreven weer.
Er komt alleen een ontzettend lullig beeld in me op. Handig dat je zo’n doos met herinneringen weer weg kunt stoppen, maar wat doe je met kinderen uit een relatie op momenten dat ze je aan je ex (zeer zeker mijn grote liefde destijds) herinneren? De mijne passen niet in een schoenendoos!
Nee, zonder flauwekul. Soms kan het best moeilijk zijn als je je ex zo duidelijk terugziet in je kind, vooral waar het scherpe trekjes betreft, maar dat krijgt zijn plekje vanzelf wel. Gelukkig lijken ze ook een beetje op mij. 😉
Li · 7 april 2005 op 19:09
Uit alle mooie zinnen is het moeilijk de allermooiste te kiezen.
Dat doe ik dan ook niet.
🙂
melady · 8 april 2005 op 00:03
[quote]zie ik diep in een hoek verborgen, een oude schoenendoos staan.[/quote]
Het kan dan een verhaal uit den ouden doos zijn King maar je wekt het, even heel tastbaar weer tot leven, alsof het gisteren was.
Melady 🙂