Vol goede moed en zin om mezelf eens in een nieuw outfitje te hijsen, toog ik samen met eega en kids richting het winkelcentra. Nog altijd in de veronderstelling dat mijn wederhelft in het bezit is van een flink portie geduld en de engeltjes desnoods koest gehouden kunnen worden met een obliehoorn. Ik weet zelfs manlief enthousiast te krijgen. Jullie willen weten hoe? Loop de hele week voorafgaand aan de “ik moet shoppen, want ik heb echt niets meer om aan te trekken dag” in een giga uitgelubberde joggingbroek. Trek daar een slobbertrui maat: veels te groot, over aan en je husband smeekt zowat op zijn blote knieën om eens wat fatsoenlijks te kopen.

Aangekomen bij de shopping mall begint de lichte irritatie langzaam omhoog te borrelen. Alsof heel Noord-Holland juist die dag uit zijn winterslaap is gekomen en besloten heeft om alle parkeervakjes bezet te houden. In een straal van 5 kilometer is er geen plekkie meer in de omgeving te vinden. Je tuft in rondjes en wacht keurig in de rijen. Kids beginnen klierig te worden op de achterbank en manlief kraamt geluiden uit tegen medeweggebruikers waar de honden geen brood van lusten, laat staan suikerpotjes met veels te grote oren. Sissend geef je hem te kennen vooral even op zijn verbale uitlatingen te passen, waarop uiteraard het antwoord volgt: wie verzint het dan ook om op zaterdag te gaan winkelen? Het mag de pret niet drukken..

Eindelijk, uitladen dat span. Was het niet dat eerst de zoektocht naar de parkeerzonekaart moet beginnen. Kan iemand mij trouwens uitleggen waarom er van die vreemde tijdsaanduidingen opstaan? Wat is er mis met gewoon simpel, 13.00/13.30/14.00 uur !! En waarom ligt die blauwe kaart nu niet gewoon daar, waar hij hoort te liggen, in het dashboardkastje. Mocht je jezelf gelukkig prijzen door simpel een parkeerkaartje te moeten kopen, dan is het een hele tijd geleden dat je op koopjes jacht bent geweest. Negen van de tien keer is deze buitenwerking gesteld of geeft je chipknip onvoldoende saldo aan ! We zijn er bijna, maar nog niet helemaal..

Buggy uitklappen, luiertas mee, speen, knuffel, drinken, handtas, auto op slot, spiegels inklappen, we kunnen! Verhip, de dwergen nog van de achterbank plukken. De één word vastgesnoerd en ingeregen, kind nummer twee moet verplicht een klam handje geven. We kunnen! Gezellig heh? Aangekomen in de kledingwahalla loop je tegen een muur van airco hittegolf aan. Binnen 1 minuut breekt het zweet je aan alle kanten uit. Dus de dasjes en mutsjes afpellen, friemelend handschoentjes uit de wiebelende vingertjes wringen, en peutert jasjes los, om allemaal op de inmiddels stampvolle buggy te draperen.

Op zoek nu..niet naar dat spetterende outfitje, neehee, eerst die televisiehoek zien te bereiken om te kijken of we nog een plaatsje kunnen scoren voor kids en aanhang. Rustig struinen door de rekken met in je achterhoofd dat spongebob nooit langer dan 10 minuten de aandacht trekt zit er niet in. Doelbewust trek je datgene uit het rek wat op die paspop zo dolletjes stond. Voor het gemak maar even vergeten dat die plastice troela in de etalage maat 36 heeft, en zeker geen heupen, billen, buik en borsten. We mogen lekker passen…

De 16 jarige gepiercde, Britney Spears lookalike overhandigd je jou, maximaal aantal van 5 kledingstuks mee te brengen kaartje, en je duikt het pashokje in. Je ontdoet je van je kloffie en kunt er niet onderuit, je moet! Of je nu wilt of niet. Vergroot spiegels voor je, naast je, achter je! En dat in combinatie met een halogeenlamp die ieder bobbeltje en hobbeltje extra accentueert. Je snapt ineens waar de Sonja Bakker hype vandaan komt. Half naakt met enkel een paar witte charming zittende sokken eronder probeer je jezelf in die strak zittende heupbroek te wurmen. Ergens bij je knieën blijft die hangen

Bekend gejengel weerklinkt door de pasruimte, gevolgd door de liefelijke woordjes: lukt het al een beetje, schat? Je begrijpt de hint, en schiet weer in die oude vertrouwde spijkerbroek uit het jaar kruik. Kind uit de buggy en op je rechterheup, de andere aan je linkerhand. De buggy met jassen en tassen laat je over aan je spierballen Bundy en schuifelt de roltrap op, opgelucht dat je niet in de rij voor de kassa hoeft. ( twee Britney Spears !! ) Op naar Bart Smid die vlakbij die beloofde ijsman zit, net naast het klimtoestel en de kinderkledingzaak….

Categorieën: Diversen

4 reacties

SIMBA · 22 december 2006 op 14:33

Ik heb me door deze column heengeworsteld, maar de hoeveelheid fouten maakten het me onmogelijk om het worstelen “lezen” te noemen.
Sorry!
[quote]wie verzint het dan ook om op zaterdag te gaan winkelen?[/quote]

Inderdaad!!!

arta · 22 december 2006 op 14:33

[quote]Loop de hele week voorafgaand aan de “ik moet shoppen, want ik heb echt niets meer om aan te trekken dag” in een giga uitgelubberde joggingbroek. Trek daar een slobbertrui maat: veels te groot, over aan en je husband smeekt zowat op zijn blote knieën om eens wat fatsoenlijks te kopen. [/quote]

Ik pak gewoon mijn portemonnee, en ga naar de stad. Mag dat ook?

Naar mijn idee is dit de beschrijving van een gewoon dagje stad. Vind het niet echt boeiend om te lezen, heb zoiets van: Laat man (of in jouw woorden ‘husband’) en kinderen thuis, en ga even alleen…

pally · 22 december 2006 op 16:27

Ja, Fren, het is al gezegd. laat man en kinderen thuis en ga als een grote meid alleen ‘shoppen’!

Verder staan er wel erg veel slordigheden en fouten in. En de inhoud is niet echt bijzonder, al is het best grappig geschreven.
maar je moet alles leren en je begint pas.
Dus succes,
Pally 🙂

DriekOplopers · 22 december 2006 op 22:44

Op zich wel aardige beschrijving van ene hopeloos dagje winkelen. Maar inderdaad: laat man en kinderen thuis. Enne, is dit niet stiekem een beetje sluikreclame voor je eigen bedrijfje “paskamer aan huis”? Daar hou ik niet zo van, sluikreclame.

🙁

Driek

Geef een reactie

Avatar plaatshouder