Aangevallen door een koe

‘Ik ben aangevallen door een koe.’
Hoe vaak heb ik de afgelopen dagen deze zin al gezegd? Telkens moet ik er ongemakkelijk bij lachen, het klinkt ook zo idioot. Maar lachen doet zeer aan mijn ribben, au.
‘Wat? Echt waar? Bedoel je zo’n Schotse Hooglander?’
‘Nee, dat vraagt iedereen maar het was gewoon een koe. Wel best een grote en met horens. Maar een koe.’
‘Wat is er dan gebeurd?’ ‘Het was vorige week zondag. L en ik wandelen met onze Boris. Op gegeven moment komen we op een heidegebied waar een kudde koeien met kalveren loopt. We volgen het pad en ineens komt er een koe op ons af stormen. Gewoon totaal onverwacht.’
‘Had je een rood vest aan?’
Ook die heb ik al vaak gehoord. ’t Is wel grappig, want:
‘Nee, ik niet, maar L wel. Een knalrood fleecevest. Toch koos de koe voor mij, met mijn zwarte shirtje.’
‘Kon je niet heel hard weg rennen? Achter een boom gaan staan?
‘Er stonden geen bomen. Het was een open vlakte. Ik geloof trouwens toch niet dat ik had kunnen ontsnappen. Dat beest ging echt door het lint.’

De eerste dagen begin ik nog met mijn tanden te klapperen als ik mijn verhaal doe, maar gaandeweg word ik er rustig onder. Het helpt om erover te vertellen. Met mijn laptop op bed probeer ik de beelden in mijn hoofd te beschrijven. Elke avond vraag ik mijn vriend naar zijn herinneringen. Weet jij nog of dit zus was gegaan, of toch zo? Het heeft iets weg van een reconstructie.

‘Het is zondag 31 juli rond twee uur ‘s middags. We lopen het NS-wandelpad van station Boxtel naar station Oisterwijk en doorkruisen natuurgebied Kampina. We passeren bruine koeien met kalveren. De enige witte koe van de kudde staart ons van ver aan. Ik vind haar ontzettend mooi, zoals ze daar staat met een klein bruin kalfje. Juist als ik dat denk, zwenkt ze en dendert in volle galop op ons af. Mijn vriend doorziet eerder dan ik dat het haar menens is en schreeuwt. Mijn eerste reactie is ongeloof. Koeien zijn toch lieve dieren, die doen niks. Ze kijkt ons allebei aan en kiest mij. Dan pas besef ik het gevaar. Een paar passen kan ik nog uitwijken voordat de horens me al te pakken hebben. Wat ze met me doet hoor ik later van mijn vriend, zelf kan ik het niet bevatten. Dat ze me door de lucht zwiept, met haar kop op me inbeukt, met haar hoeven op me trapt. Ik probeer op te krabbelen, iets te zien, maar krijg geen kans, ze blijft aanvallen. Haar woede en kracht zijn zo overweldigend dat ik me in blinde paniek verweer. ‘Ga liggen Sylvia! Anders houdt ie niet op!’ Ondanks de paniektoon maakt zijn stem me ineens kalm. Ik begrijp dat hij gelijk heeft en geef me over, laat me slap op de grond liggen. Dat helpt, de aanval stopt.’

De sympathieke boswachter belt ons de dagen erna regelmatig en stuurt een prachtige bos bloemen. Hij vertelt ons dat de koe diezelfde zondagnacht nog met haar kalf uit de kudde is gehaald. Het is haar eerste kalfje. Men denkt dat ze daarom zo ‘over beschermend’ reageerde.

Ik hou van natuurgebieden. Ik hou van koeien. Maar na die zondag zet ik vraagtekens bij de combinatie. Loslopende paarden en runderen zijn een schitterend gezicht en zorgen voor natuurlijke begrazing. Maar betere waarschuwingsborden voor de wandelaars als er kalveren zijn, of desnoods een stroomdraadje langs de paden lijken mij geen overbodig menselijk ingrijpen.