Abandoned

Als de glazen deur dichtslaat, knijpt ze gekweld haar ogen stijf dicht. Haar mond vertrekt tot een dunne streep. Verward strijkt ze door haar dunne, grijze haar. Ongemakkelijk steunend op haar wandelstok. Als ze haar ogen weer opent, ziet ze aan de andere kant van de dikke glazen wand haar echtgenoot staan. Hij zwaait nog even naar haar en beent dan weg. Met fiere pas. Alleen God weet waarheen.

Een traan rolt over haar rimpelige wang. Driftig veegt ze die weg. Ze strijkt een denkbeeldige kreukel uit haar plooirok. Niet wetend hoe ze zich een houding moet geven. Ze wil haar rug rechten en net zo fier als haar echtgenoot wegbenen, maar haar onderdanen weigeren dienst. Langzaam draait ze zich om en loopt door de linoleumgang. Ze weet niet waarheen. Doelloos gaat ze naar waar haar knokige benen haar nog willen brengen.
‘Kan ik u helpen? Gaat het goed met u?’. Ze verheft haar hoofd en kijkt recht in de vriendelijke ogen van een verpleegster. Vertwijfeld schudt ze haar hoofd.
‘Nee, dank je wel. Laat mij maar. Ik zoek even een plek om te gaan zitten.’ Haar stem breekt. Aan het einde van de gang staat een tweepersoons bankje met dikke kussens. Ze gaat zitten en laat de handen steunen op haar stok. De knokkels kleuren wit als ze ongemerkt hard in het handvat knijpt. Haar voeten schuifelen zonder meters te maken.

God, wat zou ze nu graag in de armen willen liggen van haar echtgenoot. Waar is hij, wat doet hij nu?
Hoe moet ze nu verder? Het is allemaal de schuld van de kinderen! Woede borrelt in haar op. Volgens de kinderen was dit beter. ‘Het gaat zo niet langer, mam. We gaan nu echt actie ondernemen. Dat is beter. Voor ons allemaal, maar met name voor jou. Sorry!’
Ja, sorry! Door hun toedoen zit ze hier nu alleen. Totaal ontheemd. Na 52 jaar huwelijk weggerukt van haar man. Vanaf hun huwelijk nooit eerder gescheiden.
Natuurlijk was het 52 jaar niet alleen maar vreugde en geluk geweest. Hij was dominant en sterk. Hij regelde altijd alles en ze kon op hem rekenen. Als de zaken maar gingen zoals hij in zijn hoofd had. Daar had ze na al die jaren een vorm voor gevonden. En ja, de laatste jaren waren niet altijd gemakkelijk geweest. Haar gebrekkige gezondheid zat hun daarbij ook nog eens in de weg. Het lopen ging steeds moeizamer. Zeker na die struikeling over een stoeprand in een poging om hem bij te houden toen hij uit haar gezichtsveld verdween. Hoe vaak had ze hem niet gezocht? Zijn naam geroepen?

Hoe vaak had ze niet haar bezorgdheid geuit naar hem? Over de toenemende verwardheid die haar parten ging spelen? Doorgaans had hij haar bij die bezorgdheid in zijn armen genomen en haar twijfels weggekust. ‘Alles komt goed, meissie. Vertrouw maar op mij.’ En dat had ze gedaan. Tot aan afgelopen week. Toen de kinderen voor haar hadden besloten dat het anders moest. Vanaf dat moment wist ze niet meer wat er allemaal gebeurde. Het ging zo snel, ze weet het nog steeds niet.
Ze zucht en schudt haar hoofd. Alsof ze daarmee het recente verleden uit haar gedachten wil wegvegen. Langzaam staat ze op, kijkt nog eenmaal de lange gang in en verdwijnt dan richting uitgang.

Naar huis. Alleen. Daar kan ze vrijuit huilen. Om haar man. Die ze achter moet laten. Achter een dikke glazen deur.