Achter de schermen?

“Goh, ’t is toch leuk om te zien dat jullie achter de schermen ook gewone mensen zijn”
Dat was dé opmerking die vandaag in m’n hoofd is blijven hangen na het werk. Hetgeen je eigenlijk niet eens ‘werk’ mag noemen… Ik werk, net als Yannick in de Wereld vol Wonderen, en ook op de entree. Nu moet je weten dat het werk op de entree absoluut niet serieus als ‘werk’gezien mag worden. Al zijn we naar menig mening de belangrijkste afdeling, wij durven onze gebruikelijke activiteiten maar met moeite ‘werk’ te noemen. De meeste onder ons noemen het dan ook ‘aanwezigheid’. Niet dat er niks te doen is heel de dag, en hetgeen wij doen is ook lang niet zo simpel als men zou verwachten, het is slechts de typische entreementaliteit die ons er eigenlijk toe dwingt, niks te doen. We nemen graag rustig de tijd voor dingen, als we iets eigenlijk in een kwartier gedaan kunnen hebben, trekken we daar meestal een uur voor uit.

Vandaag ook. Ik moest om acht uur beginnen. Nu zul je denken ‘wat een rare tijd, jullie gaan toch pas om tien uur open?’, en inderdaad je hebt gelijk. Het is echter zo dat de poorten van het park om negen uur al open zijn en de allereerste voorbereidingen beginnen om zeven uur ’s ochtends. Maar goed, ik moest dus om acht uur beginnen. Ik had een dienst die de gewichtige naam ‘controle opstarten’ draagt. Het is een naam die absoluut niet bij de taak past, want alles wat je dan doet is foldertjes bijvullen, een beetje rondlopen om te kijken of het niet te vies is en hier en daar een bankje rechtzetten. We hebben hier dus officieel een heel uur voor, we waren klaar in minder dan twintig minuten… Maar ja, als je dan tot minstens één uur door moet werken kan je moeilijk 40 minuten pauze nemen in je eerste uur, terwijl je überhaupt maar een half uur pauze hebt die dag…
Oftewel: verzin maar eens iets om te gaan doen.

Dan krijg je de bezigheidstherapie. Beetje rondwandelen, praten over Friesland (vraag me niet hoe we dáár op zijn gekomen), hopen dat het droog blijft maar dat het toch niet te druk wordt vandaag. Maar goed, het uur zat er op, de poorten gingen open. Het échte werk kon beginnen. Het échte werk, wat bestaat uit kaarten scheuren en abonnementen door de lezer halen. Je verveelt je dan toch al gauw en dan is het altijd leuk om een wedstrijd te houden, wie de meest flauwe grap kan bedenken. We dollen wat af op de afdeling, maar nooit ten koste van de klantvriendelijkheid.

Maar ik vind het toch vreemd, dat als je daar gewoon je loon –excuseer-, je aanwezigheidspremie staat te verdienen, en je lacht een keertje uitbundiger dan normaal, er één of andere bekakte achterhoeker naar je toe komt, en zegt dat “het toch leuk is om te zien dat we achter de schermen ook gewone mensen zijn”… En dat vóór de denkbeeldige schermen… Bovendien, wat zouden we anders moeten zijn?